Historia nr 1

Tytuł “Skryby” może brzmieć imponująco dla większości studentów Akademiyi, ale ta fantazyjna nazwa jest tylko produktem kultury Akademiyi do używania niepotrzebnie przesadnie prestizowych tytułów.

W rzeczywistości skryba nie musi być obecny na wszystkich ważniejszych spotkaniach, ani nie bierze udziału w podejmowaniu głównych decyzji. Skryba jest po prostu odpowiedzialny za klasyfikację i archiwizację ważnych dokumentów. Jednak w Sumeru, gdzie książki i dokumenty rękopiśmienne były kiedyś  jako zasób, skryba jest jedną z najbardziej “wtajemniczonych” osób w całej Akademii. Można powiedzieć, że pozycja ta jest raczej podobna do pozycji Wielkiego Konserwatora – w końcu osoba zarządzająca tekstami będzie miała uprzywilejowany dostęp do rozległej wiedzy.

Jako aktualny skryba Sumeru Akademiyi, Alhaitham postępuje zgodnie ze swoją rolą: nie uczestniczy w żadnych nieistotnych spotkaniach, a jeśli już musi być na nich obecny, zapisuje tylko kluczowe punkty, notując inne drobne szczegóły w zależności od nastroju. Jeśli spotkanie nie dotyczy jego osobistych interesów lub nie wzbudza jego ciekawości, nie zadaje sobie trudu, by je skomentować. Odzywa się jednak, gdy ktoś wymyśli coś obraźliwie głupiego – i należy się spodziewać, że te komentarze będą bardziej dosadne niż to konieczne.

Taka jest filozofia życiowa Alhaithama: Kiedykolwiek pojawia się potrzeba jego osądu, należy być gotowym do uznania wszelkich środków i uprawnień niezbędnych do dokonania przez niego osądu, których może wymagać, aby dokonać tego osądu. Na szczęście dla wszystkich, Alhaitham jest świadom, że jest zbyt leniwy, aby posiadać za duże ambicje.

Wszyscy uczeni poszukują wiedzy i prawdy. Niektórzy robią to dla sławy, inni zaś – dla ambicji. A jeszcze inni lubią zdobywać wiedzę i prawdę, przekraczać ją i rozkoszować się poczuciem wyższości w tym procesie. Alhaitham nie jest żadnym z nich. Kieruje się tylko tym, co go intryguje. Uważa, że wielu uczonych zagubiło się już w swoich dążeniach, traktując prawdę jako narzędzie, a nawet skrót do samorealizacji.

Jednak niezależnie od tego, czy ktoś jej szuka, czy nie, prawda zawsze tam jest, wisząc wysoko nad niebem jak świecąca gwiazda. Nie jest ona końcem podróży ani celem rozgrywki. Jest i pozostanie niezmienna, niezależnie od ludzkiego istnienia. Również ludzkie dążenia nie zakończą się tak po prostu po zdobyciu pewnej wiedzy – choć ludzie nigdy nie wątpią, że mogą z radością sięgnąć po owoc i są gotowi poświęcić dla niego wszystko, ich pragnienie wiedzy będzie ich utrzymywać.

Ci, którzy nie przejrzą prawdy, ustawiają się na niekończącej się ścieżce, podczas gdy ci o jasnych umysłach powiedzą: Prawda nie powstała, aby służyć komukolwiek, a kto nie jest w stanie okiełznać swego pragnienia wiedzy, zostanie przez nią zniszczony. Taka jest zasada Narodu Mądrości. Oczywiście, jeśli chcesz wtopić się w tłum, zapraszamy do podrabiania takiej postawy.

Historia nr 2

Dla mieszkańców Sumeru ci, którzy odegrali rolę w operacji ratowania Lesser Lord Kusanali, uważani są za bohaterów. Jednak wielu z tych, którzy wygłaszają takie komplementy, tak naprawdę nie zna pełnej historii. Po prostu powtarzają fragment opowieści, którą uznają za inspirującą. Alhaitham, jako jeden z bohaterów ich opowieści, nie ma żadnego zdania na temat bycia “bohaterem”, ani nie uważa, że o tych historiach warto mówić.

Co więcej Alhaitham wielokrotnie odrzucał ofertę Akademiyi, by zostać Wielkim Mędrcem,lecz biorąc pod uwagę chaos w Sumeru ostatecznie zgodził się tymczasowo służyć jako pełniący obowiązki Wielkiego Mędrca.

Odrzucenie tytułów Mędrca i Wielkiego Mędrca było już sprzeczne ze zwykłą logiką, a jednak Alhaitham poszedł dalej, rezygnując i wracając do swojej skromnej roli skryby w ustalonym czasie, zamiast kurczowo trzymać się władzy.

Jeśli w ogóle udało mu się coś na tym zyskać, to były to korzyści finansowe: Jego pensja po rezygnacji pozostała bez zmian, nie wspominając o kilku wysokiej jakości projektach badawczych, które mógł samodzielnie zrealizować. Nie ma więc wątpliwości, że będzie wiódł dostatnie życie. Ponadto jego relacje międzyludzkie również uległy poprawie, gdyż mniej lub bardziej zaprzyjaźnił się z innymi uczestnikami operacji ratowania Archona – wszyscy zbliżyli się do siebie na tyle, że Alhaitham może pozdrawiać te osoby skinieniem głowy lub dwoma, gdy je widzi.

Czasami, Lesser Lord Kusanali również zaprasza Alhaithama do Sanktuarium Surasthany, aby omówić różne sprawy. Poznał tam wiele osób: generała Mahamatra Cyno, najemniczkę Dehya, a także Nilou, gwiazdę Teatru Zubayr. Nilou nawet kiedyś zapytała go: “Jak udało ci się wymyślić tak śmiały plan? Kiedy myślę o tym, wszyscy mieliśmy sporo szczęścia, że nie zostaliśmy ranni…”

Nilou zawahała się, zanim kontynuowała, a Alhaitham zrozumiał jej zmieszanie, bo każdy zastanawiałby się, jak mógł pozostać bez szwanku mimo wpływu Kapsuły Wiedzy Boskiej. Ale Według Alhaithama, on sam nigdy nie był, bo nigdy nie używał żadnych kapsuł.

Jak udało mu się to wszystko dzięki jego roli skryby? Jako uczony, który miał szczęście przeczytać instrukcję obsługi systemu Akashy, przestudiował słuchawki i wiedzę zawartą w Canned Knowledge, tak że wiedział, jak zmienić sygnał statusu Akashy. Pomyślał nawet kiedyś o odwróceniu holograficznej osłony terminala Akashy i przesunięciu jej na tył swojej głowy, aby zapewnić sobie ochronę przed atakami z tej strony.

Udowodniono, że plan stanowi podstawę wszystkiego, a wcześniejsze badania stanowią podstawę planu. Alhaitham, który nie miał żadnego interesu w chwaleniu się tym, że pozostał bez szwanku, odpowiedział na pytanie Nilou kolejnym: “Z tego co wiem, Cyno i Dehya również są tego ciekawi, a jednak tylko ty poruszyłaś tę kwestię. Czy po prostu byli zbyt nieśmiali, by sami mnie zapytać?”.

Historia nr 3

Alhaitham rzadko dyskutuje z innymi o osobowościach i dyspozycjach. Uważa, że przeważające teorie na ich temat są błędne. Przypuśćmy, że ktoś upiera się, że czyjś charakter nie ma nic wspólnego z jego zdolnościami i opiniami, osoba o takim poglądzie nie będzie w stanie ocenić żadnego aspektu innej osoby. Osoba inteligentna często będzie miała inne nastawienie do osoby głupiej i innej osoby inteligentnej, a osoby głupie często myślą inaczej w obliczu sukcesu i porażki. Dowodem na to są poglądy ludzi na temat Alhaithama – biorąc pod uwagę jego wspaniałe talenty i egocentryczną osobowość, nikt nie chce się do niego zbytnio zbliżyć, ale mimo to widzą w nim wybitnego uczonego.

Jest to dokładnie taki wizerunek publiczny, jakiego Alhaitham pragnie. Wielu uczonych jest sztywnych i nieelastycznych, ale Alhaitham nie jest jednym z nich. W rzeczywistości, jego okazjonalny sarkazm częściowo odzwierciedla jego filozofię. Społeczeństwo (lub zbiorowość) polega na zasadach regulujących jednostki, a język jest jednym z tych narzędzi regulacyjnych. Obracanie języka wbrew jego oryginalnemu projektowi służy podważaniu nieracjonalnych zasad, dzięki czemu można trzymać się z dala od kłopotów.

Słowo “utalentowany” jest nadużywane w Akademii, podobnie jak “odmieniony”, “dotknięty przez archona” i tym podobne… W Sumeru, czyjeś talenty są próbą. Wybitny talent niekoniecznie jest postrzegany jako doskonały dar, ale też dzieli ludzi. Na przykład, aby pochwalić kogoś o niewyobrażalnych osiągnięciach, zwykli ludzie często nazywają go “geniuszem”, “nadczłowiekiem” lub “cudownym dzieckiem”… Ale po zastanowieniu, szybko dostrzeżemy inną warstwę znaczeniową, z której nawet sami mówiący nie zdawali sobie sprawy: Że utalentowani i zwykli są kategorycznie różni.

Jeśli ktoś jest zdolny do rzeczy, których nie potrafią inni, musiał zostać obdarzony jakimiś szczególnymi zdolnościami i darami. Przesadne komplementy i szalone wyobrażenia dotyczące wybitnych ludzi służą jedynie ich alienacji. “Odnoszą sukcesy, bo są inni” – taka jest typowa wymówka preferowana przez osoby o słabych osiągnięciach. Te ignoranckie wyobrażenia nic nie znaczą dla Alhaithama. Choć zna się na ludziach, nie będzie tracił czasu na takie błahe sprawy.

Zasady określają granice i wyznaczają limity. Jednak nie powinny być one oceniane wyłącznie na podstawie liczby osób, które ograniczają. Dlatego Alhaitham stworzył swój własny zestaw zasad, za pomocą których postrzega wszystko i rzuca wyzwanie światu. Jest to krystalizacja jego filozofii. Aby utrzymać te zasady własnej modyfikacji, Alhaitham działa z własnej woli i zajmuje się wszystkim, co w jego oczach wydaje się szkodliwe.

Tylko dzięki obiektywnemu osądowi można dostrzec prawdę. Uznając różnice między jednostkami i rozpoznając różne poziomy zdolności i możliwości umysłowych, odkryje się odpowiedź od razu: Osąd ze strony innych jest nieistotny, ale pozostawienie prawa do osądu w rękach innych jest równoznaczne z zaprzeczeniem samego siebie. Bycie “innym” nie powinno być po prostu etykietą nadawaną przez innych. Utalentowani powinni raczej od dawna rozumieć, że ich wyjątkowość jest również darem.

Mówiąc inaczej, kiedy utalentowana osoba naprawdę zrozumie, że jest inna i że jest niezaprzeczalnie genialna, dopiero wtedy może naprawdę zrozumieć wartość swoich umiejętności. A jeśli chodzi o tchórzy, którzy pozostają zaślepieni perspektywami głoszonymi przez zdecydowaną większość, to nie odnaleźli jeszcze swojego prawdziwego ja.

 

Historia nr 4

Aby żyć spokojnie i wygodnie, trzeba najpierw spełnić kilka wymagań: zgodna osobowość i logika, odpowiednia sprawność bojowa, praca w wolnym tempie i wygodny dom w pobliżu swojego biura.

Alhaitham spełnił wszystkie powyższe warunki. Nigdy nie zaprzeczy, że żadne miejsce nie odpowiada mu bardziej niż Naród Mądrości, gdzie kapitał społeczny jest powiązany z umiejętnościami akademickimi.

Jego obecny dom, który znajduje się w pobliżu Akademiyi, jest jednym z zasobów akademickich, które zdobył dzięki obiecującym projektom badawczym. Historia tego domu sięga czasów studenckich Alhaithama. Jeśli jego koledzy z klasy wciąż go pamiętają, przypomną sobie, że nie był jednym z tych, którzy mieszają się z tłumem. W rezultacie wziął udział tylko w jednym wspólnym projekcie badawczym. Pomimo sukcesu, projekt ten zakończył się wielką kłótnią i rozstaniem. O udziale Alhaithama w tej historii mało kto wie, choć można poznać drugiego bohatera: Architekt Kshahrewar Kaveh.

Ten akademicki incydent nie jest zbyt znany – i prawdę mówiąc, opowieść o dwóch geniuszach, którzy poróżnili się z powodu różnic w poglądach, jest aż nazbyt znana w Akademii. Ale nawet jeśli ich współpraca nie doszła do skutku, żaden z nich nie zaprzeczy wyjątkowej błyskotliwości drugiego. Jeśli chodzi o ich badania, to zgodnie z przepisami Akademiya przekazała odpowiednie aktywa naukowcom, którzy brali w nich udział.

Chociaż obaj nie kontynuowali tych badań, ich wielki sukces we wczesnej fazie nadal służy jako przekonujący dowód akademickich zdolności Alhaithama. Później Akademia wykorzystała nawet ten projekt, który zapomniała anulować, jako punkt odniesienia przy przydzielaniu zasobów mieszkaniowych i w związku z tym Alhaitham otrzymał bardzo przyzwoity dom, adekwatny do jego udziału w tym pomysłowym projekcie. Ale drugi uczestnik, Kaveh, nigdy nie zwrócił się do Alhaithama w sprawie tego przydziału. Dopiero później Kaveh kazał komuś poinformować Alhaithama i Akademię, że on nie chce domu i dlatego nie ma żadnego pożytku z tej nieruchomości.

Przy kolejnym spotkaniu Kaveh był już bankrutem. Według Alhaithama, ten jego były przyjaciel ma osobowość i wartości, które nie są zgodne z jego możliwościami. Obaj różnią się w zbyt wielu sprawach i nawet dziś nie mogą dojść do porozumienia.

Pozwolenie Kavehowi na pozostanie w tym domu stanowi dla Alhaithama interesujący temat badawczy: Z prawnego i społecznego punktu widzenia, ponieważ Kaveh wcześniej utracił prawo do swojej połowy tego domu, powinien płacić właścicielowi podczas swojego pobytu. Jednak płacenie czynszu w pewnym stopniu zaprzeczałoby jego wkładowi w badania, co jest sprzeczne z duchem akademickim.

Intrygująca sprawa do rozważenia, ale Alhaitham nie jest zainteresowany odpowiedzią. Przyjął więc swojego spłukanego byłego kolegę do siebie, pobiera czynsz jako prawowity właściciel i powierza mu niektóre obowiązki domowe. Doskonale zdaje sobie sprawę z niezadowolenia,do jakiego prawo ma Kaveh, ale dla niego nie ma to znaczenia. Dla Alhaithama Kaveh jest znajomą twarzą, podobnie nie ma rodzinnych przywiązań i jest biegunowym przeciwieństwem jego samego jako uczonego – to znaczy jest doskonałym lustrem. Ludzkie widzenie jest ograniczone, ale można je udoskonalić dzięki obecności innego geniusza. Korzystając z tej okazji, Alhaitham będzie mógł obserwować inne aspekty tego świata i dzięki temu zrozumieć więcej rzeczy, które w innym przypadku mogłyby być niezgłębione

Historia nr 5

Naród Mądrości stawia akademię i wiedzę ponad wszystko inne. W związku z tym uczony uznany przez innych w Akademiyi ma zazwyczaj wyższy status społeczny. Alhaitham urodził się w takiej właśnie rodzinie cieszącej się uznaniem uczonych. Jego rodzice zginęli bardzo wcześnie w wypadku, a on sam został wychowany przez babkę, uczoną z Kshahrewaru.

Alhaitham nie ma zbyt wielu wspomnień o swoich rodzicach. Od babki dowiedział się, że oboje byli zatrudnieni w Akademiyi, przy czym jego ojciec był mentorem w Haravat, a matka, znaną uczoną w Vahumana.

Alhaitham odziedziczył po rodzicach inteligencję i zawsze był bystrym dzieckiem Na tle rówieśników, do tego stopnia, że w wieku około siedmiu lat zaczął czytać zawiłe pisma naukowe. Zauważywszy jego wyjątkowe talenty, babcia Alhaithama zasugerowała, aby wcześniej poszedł do szkoły. Jednak wystarczyło pół dnia w Akademiyi, aby mały Alhaitham doniósł o tym babci: Wszyscy, których tam spotkał, byli nudni, a on wolał sam czytać, niż słuchać ich bezsensownych kursów. Babcia Alhaithama dostrzegła w nim talenty i osobowość jego rodziców i zgodziła się, aby został w domu i został samoukiem.

Dla Alhaithama “być samoukiem” oznacza czytać, rozbijać, reorganizować i kwestionować. Ze względu na swoje pochodzenie rodzinne, miał kontakt z książkami wykonanymi z papieru. Co ciekawe, czerpie większą przyjemność z czytania książek ze zbiorów swojej babci niż z bezpośredniego uzyskiwania wiedzy od Akaszy.

W przeciwieństwie do Akaszy, książki są nieelastyczne i sztywne, nie ma też gwarancji, że ich treść jest wolna od błędów. Korzystanie z takiego nośnika wiedzy to taniec z potencjalną dezinformacją. Większość ludzi w Sumeru tego nienawidzi, ale Alhaitham czerpie z tego wielką przyjemność. To właśnie z czytania nabył umiejętność uczenia się, analizowania, a nawet naprawiania, a w końcu nauczył się kwestionować. Jeśli rustykalna i prymitywna metoda znana jako czytanie jest kiedykolwiek kłopotliwa, to jest to kłopot, który Alhaitham docenia.

Babcia Alhaithama powiedziała mu: “Zarówno ty, jak i twój ojciec lubicie czytać. Teraz nie mogę powiedzieć, czy obaj otrzymaliście zbyt duży udział w mądrości, czy nie, ale zawsze pamiętaj, że bycie innym jest darem.”

Wiedzę należy uznawać, dążyć do niej i ufać jej, ale nigdy nie należy zapominać o jej kwestionowaniu. Być może tylko ci, którzy dojdą do takiego zrozumienia, nie dadzą się łatwo omotać wiedzy z Canned Knowledge i innym wygodnym nośnikom wiedzy. I tylko ktoś, kto spełnił już te warunki, mógł swobodnie przeczytać instrukcję obsługi Akashy zapieczętowaną głęboko w Domu Daeny.

Jak mówiła babcia Alhaithama, książki zawierają bezużyteczne informacje, i to czasem w dużych ilościach, ale jego bystry umysł będzie je przesiewał – a jeśli przeczytana książka zostanie w jego pamięci, to kiedyś się przyda.

Po odejściu babci, Alhaitham samodzielnie zarządzał jej pogrzebem, dziedzicząc jej nieruchomości i małą bibliotekę. Przed odejściem babcia Alhaithama udzieliła mu tego szczerego błogosławieństwa: “Jesteś takim mądrym dzieckiem. Wielu takich ludzi ma duże ego i skłonność do działania na własną rękę. Ty jesteś wybitny i posiadasz szersze horyzonty niż zwykli ludzie. Nie jest to nic złego, ale musisz dbać o to, by mieć jaśniejszy umysł niż inni. Musisz zrozumieć, że próżne dążenia są tylko pyłem i że musisz rozeznać swoją drogę z największą mądrością.”

Później Alhaitham złożył podanie do Akademiyi i został natychmiast przyjęty, zdobywając wysokie oceny na egzaminie wstępnym Haravat. Poinformowano go, że jego babcia również złożyła wniosek o umożliwienie mu uczęszczania na zajęcia w innych darszanach. Zgodnie z radą swojej zmarłej babci, Alhaitham zawsze zachowywał spokój i jasny umysł, i zawsze podejmował decyzje za siebie.

Po latach, kiedy Alhaitham wprowadził się do nowego domu, przyniósł wszystkie te książki. Sortując, przejrzał kilka z nich, które czytał już dawno temu. Dzienniki z życzeniami na stronach tytułowych pochodziły z kolekcji jego matki, a te z materiałami źródłowymi włożonymi między strony i notatkami na marginesach należały kiedyś do jego ojca. Na wierzchu leżała gruba książka z przepiękną, szmaragdową okładką. Na stronie tytułowej jego babcia napisała tak: Niech moje dziecko Alhaitham wiedzie spokojne życie.

The Doer’s Belt Pouch

Solidna i wytrzymała zielona sakiewka na pasku.

Ludzie często mylą ją z szerokim pasem, wrażenie to być może potęguje fakt, że jej kolor doskonale współgra ze strojem Alhaithama.

W tej sakiewce znajduje się tylko kilka rzeczy: Klucze, jakaś ostatnio przeczytana lektura Alhaithama, oraz przenośny odtwarzacz muzyczny, który idzie w parze z jego słuchawkami.

Alhaitham osobiście wykonał odtwarzacz muzyczny, gdy po raz pierwszy został skrybą, a do słuchawek podłączony jest za pomocą kabli tego samego koloru. Czasami używa tego gadżetu do odtwarzania muzyki, a innym razem do blokowania hałasu.

Vision

“Wartość języka nie ogranicza się do słów. Jednolity język pomaga rządzić myślami. Język to dola, zasady, broń i przemoc. Czyniąc nasz język wyjątkowym, możemy otworzyć szczególną drogę do względnego dopełnienia umysłów.

Rządzenie myślami może niektórym wydawać się bezsensowne, ale dla innych ma bardzo istotne znaczenie. Dążenie jednostek do unikalności daje początek różnym językom i mediom. W wielu okolicznościach ludzie są kontrolowani przez język”.

Gdy Alhaitham przerzucał te strony, docierając do końca książki i jej tylnej okładki, zdał sobie sprawę, że pod tomiszczem przez cały ten czas znajdował się misterny ornament.

Oczywiście wiedział, co to jest – Wizja, dowód czyjejś mocy. Jednak ten przedmiot nie miał dla niego większego znaczenia.

Wierzący mógłby postrzegać ten boski przedmiot jako rzecz najwznioślejszą, ale dla niego był on niczym więcej niż użytecznym narzędziem.

Alhaitham był na wyprawie badawczej, kiedy otrzymał wizję.

Nie zamierzał się nad nią zbytnio rozwodzić. W końcu należała do niego, więc jaka byłaby różnica, gdyby sprawdził ją jutro, w przeciwieństwie do dzisiaj?

I tak jak wiedza, którą zdobył, to co zdobył zawsze pozostanie w jego posiadaniu.

Źródło
Autor: Kotel
Korekta: Nish
Showcase: Orchidia92
*Powyższe tłumaczenie jest własnością strony https://genshin-impact.pl/ i nie zezwalamy bez uzyskania zgody na kopiowanie i rozprzestrzenianie go.
Tło