Historia nr 1

Już w młodości, Amber miała nieskończone pokłady energii i beztroskie podejście do życia.

Każdego dnia roztaczała wokół siebie pozytywną energię, skutecznie niwelując wszelkie smutki u osób wokół.
Niemniej jednak, jej żywiołowość często powodowała wiele problemów.

Była dosyć niesfornym dzieckiem – jednym z jej wielu ciekawych dokonań było upuszczenie ptasiego gniazda na głowę jej dziadka, gdy próbowała zabrać z niego jaja. Innym razem, podpaliła liście dendro slime’a, sprawiając, że skakał dookoła niczym dzikie zwierzę. Te wpadki zapewniły jej nieco rozpoznawalności w środowisku łowieckim.
Zawsze jednak udawało jej się uciec z “miejsca przestępstwa”, sprawiając nawet najbardziej doświadczonym zwiadowcom problem w odnalezieniu jej. Chcąc nie chcąc, to dziadek Amber został obarczany odpowiedzialnością zawsze, gdy jego wnuczka dopuszczała się drobnych psot.

Dla Amber, niekonwencjonalny sposób wyrażania uczuć przez jej dziadka był niczym ciepły kocyk, którym mogła owijać się w chłodne, deszczowe dni. To właśnie z powodu tej miłości dziewczyna zrozumiała w końcu, że musi pokornie zacząć ponosić odpowiedzialność za swoje czyny.
Jednak dopiero w dniu, w którym jej dziadek zrezygnował z funkcji Zwiadowcy Rycerzy Favoniusa, Amber w pełni pojęła ciężar i odpowiedzialność, która spoczywała na nim przez cały ten czas.

Historia nr 2

Dziadek Amber był przywódcą grupy najemników, pochodzącym z Liyue. Jego zadaniem była ochrona kupieckich karawan. Pewnego dnia, podczas rutynowej eskorty, karawana padła ofiarą ataku potworów. Okazał się być jedynym ocalałym, cudem uratowanym przez doktora z Rycerzy Favoniusa.
Wstydząc się powrotu do rodzinnych stron, pełen niepokoju o to, czy uda mu się odpokutować za swoje czyny, dziadek Amber dołączył do Rycerzy Favoniusa.

Niedługo potem, udało mu się całkowicie samemu założyć oddział Zwiadowców – trenował każdego z nich osobiście, aby potem przewodniczyć różnego rodzaju misjom. W stosunkowo krótkim czasie udało mu się także znaleźć miłość i założyć rodzinę.

Lata później, na świat przyszła Amber. W ciągu dnia często zdarzało jej się wyglądać przez okno i podglądać trenujących zwiadowców – nocą za to wymykała się do ogrodu, gdzie ćwiczyła ruchy pokazywane rekrutom przez jej dziadka.

Dziadek Amber był całkowicie wzruszony jej entuzjazmem i postanowił nauczyć ją wszystkiego, co potrafił. “Kiedy Mondstadt przyjęło mnie z otwartymi rękami, stało się moją ojczyzną. Zdecydowałem, że będę go strzegł. Być może pewnego dnia, odziedziczysz po mnie tę rolę? Hah, kto wie, co przyniesie przyszłość?”

Gdy szorstka dłoń dziadka pogładziła Amber po głowie, nieco zdezorientowana, ale pełna energii, entuzjastycznie pokiwała głową.

Historia nr 3

Coś niedobrego stało się cztery lata temu. To wydarzenie miało ogromny wpływ na Amber.

Tego dnia, jej dziadek zostawił swój płaszcz i miecz i zniknął. Bez słowa pożegnania, żadnego listu informującego o odejściu.
Był sercem i duszą oddziału Zwiadowców. Bez jego przywództwa, dywizja ta stała się zupełnie niezdyscyplinowana i zbliżała się ku niechybnemu końcowi.

Już kilka nieudanych akcji później, Zwiadowcy zostali uznani za przestarzałych i niepotrzebnych. Doświadczeni członkowie przenieśli się do innych frakcji lub zrezygnowali, sprawiając, że liczba Zwiadowców gotowych do służby zmniejszyła się na tyle, że brakowało ludzi do codziennych patroli.

Na domiar złego, plotki o ucieczce dziadka Amber zupełnie nie poprawiały i tak już złej sytuacji tej dywizji.

Dziewczyna bardzo przeżyła całe to wydarzenie – dopiero co została przyjęta do Zwiadowców. Amber doświadczyła rozczarowania i straty po raz pierwszy w swoim życiu, tracąc swoją drużynę. Przestała być dawną, beztroską sobą. Zamiast tego, przepełniał ją jeden cel: jak najszybciej stać się prawdziwym Zwiadowcom, nieważne za jaką cenę.

Nigdy wcześniej nie musiała układać żadnego planu – brakowało jej doświadczenia i dojrzałości, aby wiedzieć, gdzie zacząć. Czymś, czego jej jednak nie brakowało, była odwaga i pewność siebie.
Chciała pokazać, że odziedziczyła po dziadku determinację. Chciała także dowiedzieć się, co takiego stało się z jej dziadkiem.

Ale przede wszystkim, chciała objąć dawną rolę dziadka i stać się lojalnym obrońcą swej ojczyzny.

Historia nr 4

Na początku życie wśród Rycerzy Favoniusa wcale nie było dla Amber takie łatwe.

Najstarszym członkom Rycerzy wydawało się, że młoda, pokrzywdzona przez życie dziewczyna, będzie wymagała ich opieki. Amber jednak była na tyle zdesperowana i skupiona na swoim celu, że opieka innych nie była jej potrzebna, by stanąć na własnych nogach. Aby się wykazać, często brała na siebie nadmiar obowiązków, dopilnowując, aby jej “opiekunowie” zdali sobie sprawę z tego, że wcale nie potrzebuje ich opieki.

W końcu, podczas trudnej walki z potworami, dziewczyna została doceniona przez seniorów Rycerzy Favoniusa za swoją odwagę i zaradność w ferworze bitwy.

To był moment, w którym zdali sobie sprawę, że malutka Amber dorosła.
Z biegiem czasu, zaczęła się też czuć bardziej swobodnie ze samą sobą. Nieważne, jakie opinie słyszała na swój temat: pochwałę, naganę czy szyderstwo, jest odpowiedź zawsze była taka sama:

“Przede mną jeszcze długa droga, aby stać się tak silną, jak najbardziej doświadczeni spośród Rycerzy Favoniusa. Jednak pewnego dnia, to ja zostanę najlepszym Zwiadowcą na świecie!”

Amber nie była typem osoby, która potrzebowała długich chwil do namysłu. Zamiast tego, wolała mówić o wszystkim otwarcie i szczerze.
Przede wszystkim, szczerze wierzyła, że nie rozczaruje swojego dziadka.

Historia nr 5

Amber do dziś jest tak samo pełna energii, jak zawsze, wczuwając się w pełni w swoje obowiązki.

Teraz, gdy jest już dorosła, może w pełni wykorzystać nauki swojego dziadka. Od rana do nocy nadzoruje Miasto Wolności korzystając z Wind Glidera. Nic ani nikt nie jest w stanie umknąć jej czujnemu oku. W Mondstadt jest znana jako “Karmazynowy Rycerz”.

Ludzie są zachwyceni faktem, że dziewczynka, która dorastała obok nich, teraz jest obrońcą, na którym mogą polegać.
“Nic się nie bój, Zwiadowczyni Amber jest na miejscu!”

Jej pewność siebie jest nie do podrobienia:

“Jestem Zwiadowczyni Amber, jedyna zwiadowczyni, ale to czyni mnie także najlepszą z najlepszych!”

Dziennik Amber

Prowadzenie dziennika nie jest czymś, co Amber robi na co dzień. Zapisuje w nim jedynie wspomnienia z wyjątkowych chwil.

“W końcu udało mi się schwytać magicznego ptaka! Nazywa się Rami…coś tam, nie pamiętam. Śledziłam go przez trzy dni i dopiero dzisiaj udało mi się w końcu usiąść i zjeść porządny posiłek. Ten magiczny ptaszek był naprawdę, naprawdę przebiegły, zaszywając się gęstym lesie. Całe szczęście, że ja się nigdy nie poddaję! Co najlepsze, Jean pozwoliła mi zrobić sobie pióropusz z jego piór. Hehe, będę go mieć przy sobie już zawsze!”

“Jestem pewna, że zrobiłam wszystko dokładnie tak, jak było napisane w przepisie. Grillowałam to mięso przez sześć minut. Z zewnątrz wygląda na zwęglone, ale w środku mimo to jest surowe. Czyżbym niezbyt dobrze pilnowała temperatury? Ale jestem bardzo głodna… No cóż, trudno, będę musiała spróbować jeszcze raz jutro. Pewnego dnia, zrobię najlepszego steka na świecie i nazwę go… Czempionem Pośród Steków!”

“Poznałam dziś kogoś dziwnego. Na początku byłam podejrzliwa, ale okazało się, że ta osoba jest niezawodna i bardzo zdolna! Ugh. Jak tak o tym myślę, co zrobiłabym, gdyby ktoś tak silny jak ten nieznajomy stał się moim wrogiem? …Nie mogę spoczywać na laurach. Muszę trenować ciężej.”

Vision

Amber kiedyś wierzyła, że gdy obejmie stanowisko swojego dziadka, zrozumie, dlaczego opuścił on Mondstadt.

Jednak gdy została już pełnoprawnym Zwiadowcą, okazało się, że nie jest nawet o krok bliżej rozwiązania tajemniczego odejścia jej dziadka. Dziadek nie zostawił dla niej nic, nie naprowadził na żaden ślad, dając jasno do zrozumienia, że Amber powinna podążać swoją własną drogą.

Przez jakiś czas czuła się nieco zagubiona, dopóki w jej ręce nie wpadła stara książka z bajkami.
“To, czego wam brakowało to nie wiatr, ale odwaga. To właśnie odwaga pozwoliła wam na stanie się pierwszymi latającymi ptakami na tym świecie.”Amber zrozumiała, że nie może czekać, aż ktoś wskaże jej drogę, ale że musi rozwinąć skrzydła, niczym te dzielne ptaki, które pofrunęły w kierunku błękitnego nieba.
“Musi być coś, czego tylko ja mogę dokonać. Musi!”W momencie, w którym to zrozumiała, na jej biodrze pojawiła się połyskująca Wizja.

Autor: Sarenka
Baner
Tło
Źródło