Wygląd i osobowość

 

Kamisato Ayaka

Historia nr 1

W całej Inazumie wszystkie sprawy państwowe nie wchodzące w zakres obowiązków Raiden Shogun są w znacznym stopniu obsługiwane przez Radę Triarchalną. Uprawnienia wykonawcze rady są z kolei egzekwowane i podzielone między trzy grupy znane jako Tri-Commissions: Yashiro Commission, Tenryou Commission i Kanjou Commission. Nad każdą z tych komisji sprawują władzę klany, którymi kolejno są: Kamisato, Kujou i Hiiragi. To największe klany, rozpoznawalne w całej Inazumie. Kamisato Ayaka jest młodą damą Klanu Kamisato Yashiro Commission, znaną jako Shirasagi Himegimi. Mieszkańcy zapytani o to skąd właściwie wziął się przydomek Ayaki, przedstawiają różne wyjaśnienia…

„Panienka Ayaka jest pełna wdzięku i czystości, niczym czapla. Wystarczy tylko spojrzeć na jej elegancję oraz piękną i mądrą mowę – dlaczego nie miałaby zostać nazwana księżniczką?”

„Panienka Ayaka pomimo szlachetnego urodzenia, jest dla nas łagodna i uprzejma. Jest miła, lojalna i zawsze chętna do pomocy innym. Ku zaskoczeniu innych, przyjęła do siebie nawet tego pospolitego Thomę”.

Jest tyle opinii na ten temat, ilu ludzi, jednak ostatecznie nikt nie jest w stanie powiedzieć, skąd właściwie wzięła się nazwa „Shirasagi Himegimi”. Mimo to popularność Ayaki wśród ludzi jest dość oczywista.

Historia nr 2

Jako córka Klanu Kamisato Yashiro Commission, Ayaka zawsze musi być czujna na przepychanki o władzę między szlachcicami. Będąc dziedziczką klanu, która stała się rozpoznawalna w całej krainie w tak młodym wieku, stała się oczywistym celem prowokacji ze strony innych szlachciców zazdrosnych o rodzeństwo Kamisato.

Stworzenie i utrzymanie publicznego wizerunku jest na ogół zwykłą formalnością, ale dla rodzin takich jak Klan Kamisato, nawet bezsensowna rutyna ma znaczenie społeczne. Rezygnacja z udziału w splątanej sieci stosunków politycznych w Inazumie mogłaby zagrozić pozycji klanu jako zarządzających Yashiro Commissions. Z tego powodu rodzeństwo zdecydowało się na współpracę.

Starszy brat, Ayato, który preferuje nie pokazywać swojej twarzy zbyt często, zajmuje się sprawami rządowymi, podczas gdy za utrzymanie wizerunku klanu odpowiada elegancka, zręczna społecznie, młodsza siostra Ayaka.

Dzięki swojej dostojnej, ​​skromnej i uprzejmej postawie, Ayaka zapewniła sobie stabilne miejsce na arenie społecznej. Niezależnie od tego, czy negocjuje z potencjalnymi partnerami, czy ma do czynienia z trudnymi szlachcicami, jej działania są uzasadnione i bez zarzutu.

Sprawuje pieczę także nad sprawami wewnętrznymi klanu – gdyby nie ona, ich finanse pogrążyłyby się w chaosie.

Historia nr 3

Pewnego jesiennego popołudnia, kiedy Ayaka wracała do domu po zakończeniu drobnych spraw w mieście, usłyszała śpiew starszej osoby, wydobywający się z wnętrza starego domu. W środku znajdowała się niewidoma staruszka, której cienkie jak patyk palce tworzyły muzykę płynną niczym woda, szarpiąc struny instrumentu.

Najprawdopodobniej dzięki wyostrzonemu słuchowi, starszej Pani udało się usłyszeć kroki Ayaki. Zapytała, kto jest na zewnątrz. Ayaka, nie chcąc niepokoić kobiety, odpowiedziała, że jest pobliską mieszkanką, która zgubiła się i trafiła do tego miejsca przypadkiem. Jako członek Yashiro Commission, Ayaka znała okolicznych mieszkańców i szybko rozpoznała w staruszce kobietę, która często kręciła się po ulicach miasta, gdy była ładna pogoda.

Melodia była przestarzała, podobnie jak piosenka. Niewidoma, starsza Pani nie nadążała za duchem czasu. Nawet w narodzie, który dąży do wieczności, niektórzy musieli znosić trudy życia. Z dobroci serca Ayaka długo rozmawiała kobietą. Starsza Pani brała Ayakę za zwykłą dziewczynę, więc opowiadała jej o sposobie robienia i grania na koto, oraz podzieliła się z nią liśćmi herbaty, które przechowywała.

W porównaniu do wspaniałych liści, które klan Kamisato trzymał w swoim magazynie, te szorstkie, otrzymane od starszej Pani można by przyrównać do trawy. Jednak Ayaka przyjęła prezent, obficie jej dziękując. Tego dnia wiele rozmyślała o swoich rodzicach. Czy gdyby byli w pobliżu, dożyliby takiej spokojnej starości?

Po powrocie do domu, opowiedziała o spotkaniu bratu i podzielili się rustykalną herbatą otrzymaną od staruszki. Ayaka odwiedzała kobietę co kilka dni, cały czas udając zwykłą mieszkankę z okolic. Za każdym razem przynosiła jej artykuły codziennego użytku, które były uwielbiane przez zwykłych mieszkańców.

„Kwiaty wiśni znów zakwitły na ulicach” – zwróciła się do starszej pani z uśmiechem – „I są tak piękne, jak twoja muzyka”.

Historia nr 4

W ludzkiej wyobraźni, wydatki szlachty są zdecydowanie wyższe niż wydatki przeciętnego mieszkańca. Tak więc ktoś tak szlachetnie urodzony jak Kamisato Ayaka z pewnością żyje w bezsensownym luksusie.
To stwierdzenie jest jednak tylko w połowie słuszne.

Ayaka tylko rzekomo żyje w bardziej specyficzny sposób niż zwykły obywatel. Koszty nauki układania kwiatów i ceremonii parzenia herbaty, degustacji wybornych herbat i codziennego korzystania z egzotycznych kwiatów nie są małe. Są to jednak umiejętności, które musi opanować jako szlachcianka — takie zobowiązania trudno nazwać „bezsensownymi”.

To co naprawdę może sprawić, że Ayaka się uśmiechnie, to nie bezsensowne luksusy, a w rzeczywistości zwykłe rzeczy, którymi cieszą się zwykli ludzie. Robienie przekąsek, łowienie złotych rybek przy stawach, chowanie się po kątach, by przeczytać najnowsze powieści Wydawnictwa Yae… To tylko drobne sprawy, a jednak to one najbardziej ją cieszą.

W takich chwilach nie jest uwielbianą Shirasagi Himegimi, czy Lady Ayaką, panią wielkich posiadłości Kamisato. Jest po prostu „Ayaką”, zwyczajną dziewczyną jak każda inna. Odkłada na bok swoją godną i poważną osobowość i uwalnia swoje prawdziwe, swobodne ja. Tylko jako „Ayaka” może odłożyć ciężkie brzemię szlachcianki i robić rzeczy, które potrafią zwykłe dziewczyny.

Nocą, kiedy jest głodna, zakrada się obok służących do kuchni i robi sobie chazuke, nucąc jakąś melodię. Podczas zajęć z ceremonii parzenia herbaty ukradkiem podbiera liście, aby wykorzystać je w astrologii związanej z romansem… Lista jej małych eskapad jest długa.

Chociaż nigdy nikomu tego nie powiedziała, Ayaka najbardziej ceni sobie chwile, w których może być zwyczajną dziewczyną, ponieważ daje jej to trochę wolności, której rzadko doświadcza.

Historia nr 5

Nauczyciele Ayaki zwykli mówić o niej w superlatywach:
“Ayaka osiągnęła mistrzostwo we wszelkich wytwornych sprawach – w ceremonii herbaty, szachach, fechtunku.” Stała się szlachetną damą o wytwornym zachowaniu, biegle posługującą się zarówno piórem, jak i mieczem. Możliwość nauczania takiego studenta jest dumą i radością dla nauczyciela.

Mimo to Ayaka nadal zadaje sobie pytanie: czy naprawdę niczego nie żałuje?

Esencją herbaty jest cisza i spokój.

Sercem miecza jest najostrzejsza krawędź.

Duszą szachów jest mądrość pozwalająca uchwycić szerszy obraz.

Ayaka przejęła ducha tych trzech sentencji i ducha prawdziwej przyjaźni. A jednak nadal czeka na pojawienie się przyjaciela, który będzie mógł iść obok niej na równych prawach i towarzyszyć przy jej boku.

Ta osoba nie może postrzegać jej jako członka Yashiro Commission ani jako Shirasagi Himegimi, a jej postępowanie nie może wynikać z przyzwoitości lub statusu społecznego. I jeśli to możliwe, mogłaby być obeznana w wielu dziedzinach sztuki i być świadkiem interesujących rzeczy… by opowiedzieć jej ciekawą historię w mgnieniu oka. Tylko taka osoba może zostać serdecznym przyjacielem Ayaki.

„Oczywiście nie proszę o zbyt wiele… Ale gdzie znajdę taką osobę?”

Moriwakamaru

“Chodź, chodź, chodź,
Zagrajmy Temari*!
1, 2, 1, 2, 3,
Temari wznosi się nad Świętym Drzewem Sakury.
4, 5, 4, 5, 6,
Woosh, trzepocze nad Mt. Yougou!
7, 8, 7, 8, 9,
Temari wraca w moje ręce.
Tak, w małe~ dłonie~ Ayaki~!”

To była ulubiona rymowanka Ayaki z dzieciństwa. Wtedy nadała swojemu ulubionemu temari imię “Moriwakamaru” i dryblowała nim, nucąc tę melodię. Słysząc piosenkę, rodzice i brat nie mogli powstrzymać się od uśmiechu. Często przyłączali się do zabawy jako rodzina, rzucając zabawką między sobą.

Ale to było dawno temu. Ayaka już od dawna nie bawi się zabawkami. Stała się silną, niezależną kobietą – a Moriwakamaru, symbol jej dzieciństwa i nosiciela cennych wspomnień, przechowuje w swoim gabinecie.

* temari – ozdobne kule, w Japonii tworzone jako zabawki.

Vision

Kilka lat temu klan przeszedł spore zmiany, a na barki Ayato spadł ogromny ciężar obowiązków. W tamtym czasie Ayaka nie była jeszcze tak dojrzała i zdolna, jak jest teraz. Początkowo była zabawnym dzieckiem, które nic nie wiedziało o obowiązkach klanu, dlatego też brakowało jej umiejętności i doświadczenia potrzebnego do radzenia sobie z ludźmi. Jednak gdy jej matka zachorowała, a brat ciężko pracował przejmując część pracy, Ayaka poczuła, że także musi dorosnąć.

Postanowiła zająć się nauką sztuk walki mieczem i poezją, które były podstawą wiedzy szlachcica. Gdyby zdołała opanować te dwie rzeczy, mogłaby przynajmniej uchodzić za przyzwoitą damę z klanu Kamisato, i tym samym odciążyć brata, pojawiając się na różnych festiwalach.

Prawdę mówiąc, Ayaka nie była specjalnie uzdolniona, więc spędziła dużo czasu zamartwiając się swoją nieudolnością w zapamiętywaniu poezji, eleganckim pisaniu czy wymachiwaniu mieczem. Jednak nie poddawała się – wiersz, którego nie zapamiętała powtarzała pięćdziesiąt razy, źle napisane słowo pisała pięćdziesiąt razy, a technika w walce mieczem, która zawiodła była wymachiwana pięćdziesiąt razy więcej.

“Nikt nie może odbić zamachu, który był praktykowany tysiąc razy” – powiedziała jej kiedyś matka.

Kiedy jej matka opuściła ten świat, nie była już „Małą Ayaką”. Była teraz Kamisato Ayaką, młodą damą klanu Kamisato, jednego z trzech wielkich klanów. Trening sztuki walki mieczem stał się częścią jej codziennego życia i pozostaje nim do dziś, bez przerwy.

Pewnego dnia Ayaka w końcu pokonała przeciwnika jednym uderzeniem. W tej chwili, gdy stała na środku dojo, wokół niej pojawiły się lodowate kwiaty, a na czubku jej miecza, pojawiła się jasna, lodowa Vision.

I rzeczywiście „Nikt nie może odbić zamachu, który był praktykowany tysiąc razy” — a nawet bogowie mogą zostać poruszeni.