Konstelacje

---

1.	Grand Expectation: Zwiększenie ATK przez Fantastic Voyage nie ma już ograniczenia na HP i zyskuje dodatkowe 20% bazowego ATK Bennetta.
2.	Impasse Conqueror: Gdy HP Bennetta spadnie poniżej 70%, jego Energy Recharge zwiększa się o 30%.
3.	Unstoppable Fervor: Zwiększa poziom umiejętności Passion Overload o 3. Maksymalny poziom ulepszenia to 15.
4.	Unexpected Odyssey: Użycie normalnego ataku podczas wykonywania drugiego ataku z poziomu 1 Szarży Passion Overload’s pozwala na wykonanie dodatkowego ataku. Ten dodatkowy atak zadaje 135% obrażeń (DMG) drugiego ataku..
5.	True Explorer: Zwiększa poziom umiejętności Fantastic Voyage o 3. Maksymalny poziom ulepszenia to 15.
6.	Fire Ventures with Me: Postacie posługujące się mieczem, claymore lub bronią długą, znajdujące się w promieniu Fantastic Voyage, otrzymują premię 15% Pyro DMG, a ich broń jest nasycona Pyro.

Wygląd i osobowość

 

Bennett

Historia nr 1

Poszukiwacz przygód Jack był pierwszą ofiarą Drużyny Podróżników Benny’ego.

Zaledwie kilka stóp od skarbu nastąpiła niezwykle rzadka turbulencja Geo, rozrywając ziemię i otwierając na oczach wszystkich bezdenną przepaść.

“Tak blisko, ale tak daleko… jak miłość.”

Jack odniósł tylko drobne obrażenia, ale już nigdy nie był tym samym poszukiwaczem przygód; wydarzenie zdało się pozostawić go ze złamanym sercem.

Inny członek, Royce, usłyszał, jak ktoś krzyczy „Hej!” tuż przed utratą przytomności w skutek ogromnej eksplozji. Sprawczyni – Klee, została wysłana do izolatki na siedem dni za pomylenie jaskini, którą poszukiwacze przygód wciąż badali, z gigantyczną, króliczą norą i za wysadzenie jej w powietrze.

Heckler cierpiał na ostrą biegunkę przez tydzień po dołączeniu do drużyny. Chociaż okazało się, że to zatrucie pokarmowe, upierał się, że to z powodu pecha Bennetta.

 “Oni wrócą! Po prostu… są na zwolnieniu. Proszę, nie unieważniaj rejestracji mojej drużyny w Gildii…”

Widząc Bennetta błagającego i kajającego się przed jej oczami, Katheryne westchnęła i postanowiła oszczędzić mu prawdy o tym, że jego „koledzy z drużyny” już dawno go porzucili.

Historia nr 2

Kiedyś wydarzyła się sytuacja niezrównanej rozpaczy. Kłopoty, które prawie pochłonęły starego poszukiwacza przygód. Palące płomienie parzyły mu skórę, ogłuszający grzmot prawie rozerwał mu bębenki uszne, a wyjące wiatry groziły wyrwaniem mu duszy.

Na końcu tej piekielnej podróży czekało na niego… niemowlę.

Stary poszukiwacz przygód myślał, że jest pierwszą żywą istotą, która przeszła przez to piekło na ziemi. Ale jak mógł wyjaśnić to, co na niego czekało?

Wtedy do niego dotarło, a on sam uwierzył, że to prawda.

“To dziecko musi być… dzieckiem porzuconym przez sam świat.”

Chociaż nie było tam żadnych potężnych artefaktów, biżuterii ani złota, twarz starca nie wydawała się w najmniejszym stopniu rozczarowana, ponieważ uważał to dziecko, którego życie wisiało na nici, za swój skarb.

„To dziecko jest dokładnie tym, co miałem znaleźć podczas tej podróży”, pomyślał, biorąc je w ramiona. Nawet jeśli miał zrobić coś, co sprzeciwiało się woli świata, nie bał się.

Historia nr 3

Stary poszukiwacz przygód zmarł na skutek ciężkich obrażeń, zanim zdążył opowiedzieć tę historię, pozostawiając po sobie tylko dziecko, które uratował. Na łożu śmierci udało mu się przekazać tylko cztery ostatnie słowa: „testament”, „przygoda” i „ostateczny skarb”.

Kilku samotnych, bezdzietnych, starych poszukiwaczy przygód z Gildii Poszukiwaczy Przygód w Mondstadt wychowało dziecko jak własne i nazwało je Bennett.

Wychowany przez Gildię Bennett nazywał wszystkich „tatą”.

„Tato, twoja proteza wpadła do miski!”, „Tato, powinieneś przestać nosić tą starą skórzaną zbroję. Gdzie masz odzież, którą ci kupiłem?”, “Tato, pada. Lepiej trzymaj się ode mnie w znacznej odległości, żeby nie trafił cię piorun!”

Dbanie o wszystkich swoich starzejących się ojców, którzy nie mają własnych rodzin zajmuje większość jego czasu, poza przygodami.

 – Ojcowie z pewnością znaleźli skarb, haha!  – Cyrus, Mistrz Gildii, roześmiał się, klepiąc Bennetta po plecach.

Chociaż sam ma pecha, może przynajmniej spróbować przynieść szczęście tym, na których mu zależy. Przynajmniej tak czuł się Bennett.

Bennett Pechowiec wciąż stara się znaleźć swój szczęśliwy skarb poprzez serię niefortunnych zdarzeń.

Historia nr 4

Kruk Oz, chowaniec Fischl, powiedział, że Bennett jest „najbardziej wytrwałym, młodym człowiekiem na świecie”.

Rzeczywiście, udział pecha w całym jego życiu można zauważyć po bliznach Benneta, starych, jak i nowych. Atakowany przez potwory, pogrzebany w zawalonych ruinach, spadający z klifów… Bogactwo „niefortunnych zdarzeń” nauczyło Bennetta, jak radzić sobie z kolejnymi w przyszłości.

Barbara, diakonisa w Kościele Fovoniusa była zaskoczona umiejętnością Bennetta w leczeniu zwichniętych stawów.

Kolejnym darem, wynikającym z jego ciężkich doświadczeń jest oszałamiający talent do walki.

– Spójrz na jego ruchy… Czy to nie boli? –  wielki Mistrz Varka z Rycerzy Favoniusa był bardzo zaintrygowany po zobaczeniu Bennetta w walce.

To nie tak, że Bennett nie odczuwa bólu, po prostu się do niego przyzwyczaił. Przyzwyczaił się do bólu, tak jak inni do ostrych zapachów lub oślepiającego światła. Dlatego sposób, w jaki Bennett rzuca się w bitwę bez obaw, stał się jego znakiem rozpoznawczym.

Historia nr 5

Co właściwie oznacza śmierć?

Zawsze krocząc po cienkiej linii między życiem a śmiercią, Bennett nie potrafi przestać nad tym zastanawiać.

Bennett wie, że stary poszukiwacz przygód, który go uratował, pozostawił po swojej śmierci wiele chwalebnych opowieści i legend. Wie, że poszukiwacze przygód nie płaczą na swoich pogrzebach, tylko wznoszą toasty w imieniu starych towarzyszy. Wie, że dla poszukiwaczy przygód z Mondstadt „dobra śmierć” nadchodzi u kresu życia, poświęconego pogoni za skarbami i tajemnicami świata. A ich dusze zostają sprowadzone  przez Barbatosa z powrotem do ojczyzny.

Kiedyś bał się śmierci.

Jednak po dłuższym zastanowieniu, uważa że śmierć może być czymś szczęśliwym dla poszukiwacza przygód…

Nie żeby fortuna miała z nim coś wspólnego.

– Po następny skarb! – z tymi słowami Bennett odkłada swoje myśli na bok.

Bandaż samoprzylepny

Za każdym razem, gdy dozna poważnych obrażeń, takich jak złamania lub nadmierna utrata krwi, Bennett udaje się do katedry, aby aby skorzystać z pomocy diakonisy Barbary.

— Przepraszam, to znowu ja… — powie Bennett, drapiąc się w tył głowy.

Barbara jednak tylko pokręci głową, mówiąc „zajmijmy się też tymi zadrapaniami” i rzuci mu kilka samoprzylepnych bandaży.

Takie przejawy zatroskania z jej strony mogą być niezamierzone, ale zajmują szczególne miejsce w sercu Bennetta. Przykleja te bandaże na swoje rany z taką starannością, z jaką przypina się medale do piersi, po czym z całego serca jej dziękuje.

Bennett trzyma wiele bandaży w swojej torbie, gdy wyrusza na poszukiwanie przygód.

Te, które dostaje od swoich ojców, od Barbary, od Katheryne… i od poszukiwaczy przygód, których czasami spotyka przypadkowo po kontuzji. Te maleńkie oznaki dobrej woli tworzą namacalną kolekcję uczciwego losu, unikalnego dla Bennetta.

– Cóż, skoro wszyscy są po mojej stronie, to chyba wcale nie mam aż takiego pecha.

Vision

Pasja Bennetta do przygód jest nie do powstrzymania.

Chce nieustannie odkrywać, stawiać przed sobą wyzwania, zmęczyć się i ostatecznie zestarzeć na ścieżce poszukiwacza przygód.

Ale zdarzył się moment, kiedy spotkał go prawdziwy kryzys.

Tak jak dawno temu stary poszukiwacz przygód, Bennett znalazł się w sytuacji, która doprowadziłaby każdego innego człowieka do rozpaczy.

„Utrata takiej ilości krwi… Niedobrze”. Jednak Bennett nie zatrzymał się. „Nie ma powodu, by zawracać” – pomyślał.

W jakiś sposób po prostu wiedział, że całe straszliwe nieszczęście, którego doznał do tej pory, miało na celu pokonanie tej niepewnej sytuacji.

Ale pod koniec swojej piekielnej podróży znalazł na końcu — zupełnie nic.

“Haha, powrót z pustymi rękami jest… częścią przygody. Ja… nie mam nic przeciwko…”

W końcu jego mocno zranione emocje uwolniły się, co sprawiło, że liczne obrażenia pozbawiły go przytomności i upadł. Kiedy się obudził, odkrył, że jego rany zostały przypalone przez tajemniczy płomień, który zatrzymał zarówno krwawienie, jak i ból.

Klejnot pulsował ciepło w jego dłoni, a jego rytm współgrał z biciem serca w jego piersi, serca poszukiwacza przygód.

To nie była łaska świata, los się nad nim nie litował. Była to raczej jego “ostateczna nagroda”, taka, jaka przystoi osobie o gorącej pasji, jak ta Bennetta.

Korekta: KotelTheCat