Konstelacje

---

1.	Tidal Illusion: Za każdym razem, gdy zużyte zostaną ładunki Grimheart Icetide Vortex, fizyczne obrażenia Euli zwiększają się o 30% na 6 sekund. Każdy zużyty ładunek wydłuża czas trwania tego efektu o 6s do maksymalnie 18s.
2.	Lady of Seafoam:  Zmniejsza cooldown Trybu Przytrzymania Icetide Vortex, czyniąc go identycznym z cooldownem Wciśnięcia.
3.	Lawrence Pedigree: Zwiększa poziom umiejętności Glacial Illumination o 3. Maksymalny poziom ulepszenia to 15.
4.	The Obstinacy of One’s Inferiors: Lightfall Swords zadają o 25% większe obrażenia przeciwnikom z mniej niż 50% HP.
5.	Chivalric Quality: Zwiększa poziom umiejętności Icetide Vortex o 3. Maksymalny poziom ulepszenia to 15.
6.	Noble Obligation: Miecze Lightfall stworzone przez Glacial Illumination zaczynają z 5 ładunkami energii. Normalne ataki, umiejętności żywiołów i wybuchy żywiołów mają 50% szans na przyznanie mieczowi dodatkowego ładunku energii.

Wygląd i osobowość

 

Eula

Historia nr 1

Z jednej strony jest potomkinią zhańbionego Klanu Lawrence’a, spadkobierczynią skorumpowanej arystokracji. Z drugiej zaś jest jedną z dwóch najlepszych szermierzy w Mondstadt. Innymi słowy, Eula jest w równej mierze skażoną krwią i doskonałym mistrzem miecza.

Nie wiadomo, kiedy może uderzyć, ani co może ci odebrać… W oczach mieszkańców Mondstadt, Kapitan Zwiadowców jest tak nieprzewidywalna i burzliwa jak fale na wzburzonym morzu.

Eula reaguje z zimną wyniosłością na tego typu oskarżenia. Każdemu, kto ośmiela się insynuować jej takie rzeczy w twarz, odpowiada: “Jak śmiesz. Hmph, zapamiętam to”.

Jest pochłonięta pragnieniem zemsty, ale często jest w podróży z dala od miasta. Czasami po powrocie do Mondstadt wymachuje mieczem i maszeruje prosto w stronę siedziby Rycerzy Favoniusa.

Pewnego razu dwóch świeżych rekrutów stojących na straży podczas pierwszego dnia patrolu obserwowało tę scenę. Zaalarmowani i niepewni, jak zareagować, ostatecznie nie odważyli się interweniować. Zamiast tego, po prostu bezradnie patrzyli, jak Eula biegnie do gabinetu Mistrzyni Jean.

Ku ich zaskoczeniu, minęły godziny, a z wnętrza nie było słychać żadnych odgłosów walki.

Wciąż zaniepokojeni, strażnicy przedstawili swoje obawy kapitanowi kawalerii Kaeyi i bibliotekarce Lisie, gdy przechodzili obok.

“Kapitan zwiadu znowu wróciła? Kiedy ją widzieliście, czy to było wtedy, gdy maszerowała w stronę biura Jean z mieczem w ręku, wyglądając jakby chciała kogoś zabić?”

“Boże, muszę się tam natychmiast udać. Jak one mogą mieć przerwę na herbatę beze mnie?”

Lisa pospieszyła do biura Jean w momencie, gdy skończyła mówić. W międzyczasie, Kaeya wyprowadził dwóch strażników na zewnątrz i wyjaśnił im sytuację, starając się jednocześnie stłumić chichot:

“Wszyscy wiemy, że pełniąca obowiązki Wielkiego Mistrza jest dobra w ocenie charakteru, prawda? Rycerze Favoniusa są zainteresowani umiejętnościami danej osoby, a nie jej historią rodzinną. Dlatego właśnie poświęca swój czas na sparing z kapitanem zwiadowców. W ten sposób zachowuje godność rycerzy Favoniusa, a jednocześnie rozwiązuje stare problemy. Całkiem błyskotliwe, nie sądzisz?”

“Ohh… T-To tak to jest…” “…Więc ‘przerwa na herbatę’ to kod dla ‘sparingu’…?”

Tego typu rzeczy zdarzają się prawie co miesiąc. Ale… jeśli one tam biorą udział w jakimś dziwnym rytuale sparingowym dla wyrównania starych rachunków i doskonalenia swoich umiejętności walki… Jak to możliwe, że nie robią tony hałasu?

Historia nr 2

W rzeczywistości Eula w niczym nie przypomina przerażającego drapieżnika, za jakiego wielu ją uważa. Wręcz przeciwnie, nieustannie spotykając się z uprzedzeniami na każdym kroku, często staje się ofiarą.

Swego czasu sklepy odmawiały jej sprzedaży swoich towarów, restauracje nie przykładały się do jej zamówień, a mieszkańcy na trasie jej patrolu odmawiali współpracy z nią. Praca Euli jest więc najeżona trudnościami.

Kiedy pojawia się konflikt, Eula odpiera go surową groźbą, że zapamięta tę sytuację i pewnego dnia sprawi, że osoba, która ją obraziła, zapłaci za nią. Wydaje się to działać jak magiczne zaklęcie, bo gdy tylko padają te słowa, konflikt natychmiast wygasa, bez eskalacji do poziomu ostatecznej konfrontacji.

Co zabawne, chociaż ludzie zawsze mają się na baczności przed Eulą, jest ona praworządnym obywatelem i nigdy w życiu nie skrzywdziła innego mieszkańca Mondstadt. Może sprawiać wrażenie osoby o nieco mroźnym usposobieniu, ale jest całkowicie skrupulatna w swoich wypowiedziach i postępowaniu.

Nikt nigdy nie znajdzie błędu w jej działaniach, a w miarę jak ludzie będą ją poznawać, ich chorobliwy strach przed nią będzie się rozwiewał. Z czasem ludzie zaczną rozumieć, że jej groźby zemsty to tylko czcze gadanie, które w danym momencie służy jedynie jako słowne ostrzeżenie.

Eula, która może, ale nie musi, pracować nad obaleniem Rycerzy Favoniusa od wewnątrz… Eula, która może, ale nie musi być arystokratycznym kretem… Nowi rekruci w Rycerzach Favoniusa uważają ją za najtrudniejszą osobę, z którą trzeba się zmierzyć.

Gdy Jean wysyła nowego rekruta, by wytropił Eulę w dziczy i dostarczył jej nowy zestaw słownych rozkazów, zawsze otrzymuje tę samą odpowiedź: “Jeśli musisz uciekać się do zlecania wykonania swojej pracy potomkowi swoich dawnych oprawców, to chyba nie jesteś tak silna, jak myślałam”.

Ale pomimo antagonizmu w jej słowach, wypełni ona swoje nowo przydzielone zadania do perfekcji. Nowa rekrutka zawsze musi przyznać, że z jej umiejętnościami, nic dziwnego, że w ciągu zaledwie kilku lat od wstąpienia do Rycerzy udało jej się zdobyć tytuł kapitana.

Wszyscy wiedzą, że Eula jest mroźną i antagonistyczną Knight Spindrift, arystokratką, która ma rachunki do wyrównania z Rycerzami Favoniusa, otwarcie wrogą i potencjalnie niebezpieczną osobą… ale czy to naprawdę jest prawda o tym, kim jest?

W drodze powrotnej nowy rekrut zastanawia się nad każdym działaniem Euli.

Co to było za miłe i odporne spojrzenie, które widziałem w jej oczach, kiedy nie patrzyła na mnie? Wygląda na to, że poważnie traktuje swoją pracę… Więc może jednak można na niej polegać?

Historia nr 3

Mondstadt to miasto wolności i szczęścia, gdzie nawet potomkowie zhańbionej dawnej klasy rządzącej mogą znaleźć prawdziwych przyjaciół.

Jeśli jest jedna osoba wśród mas Mondstadtu, której Eula może zaufać, to jest to Zwiadowcy Amber.

Wszyscy kochają Amber, więc kiedy ona jest w pobliżu, sklepikarze sprzedają Euli swoje towary po normalnej cenie. Jeśli są w szczególnie dobrym nastroju, mogą nawet zamienić z nią kilka słów. Właśnie w takich chwilach Eula pokazuje swoją najbardziej ugodową stronę.

Z tego powodu, a także dlatego, że Amber jest po prostu taka miła, często towarzyszy Euli w wyjściach, a nawet załatwia za nią wszystkie sprawy i dostarcza towar prosto do jej domu.

Dzięki Amber ludzie z miasta dowiadują się o dokonaniach kapitan podczas zwiadu w terenie. Za każdym razem, gdy Amber informuje ich o długiej liście osiągnięć Euli w walce, nie mogą powstrzymać się od lekkiego zdziwienia.

Pewnego weekendowego poranka Amber stanęła za prowizoryczną mównicą ustawioną na drewnianej skrzyni i zaczęła opowiadać o ostatnich osiągnięciach Euli:
“Niedawno kapitan zwiadu Rycerzy Favoniusa uratowała życie pewnej kobiecie w Porcie Dornman. Po dalszym śledztwie, przy ścisłej współpracy z tą kobietą, udało jej się schwytać wszystkich agentów Abyss Order ukrywających się w pobliżu portu. Kobieta, o której mowa, była znanym ekspertem prawnym z Liyue, a Rycerze Favoniusa otrzymali od tego czasu oficjalną korespondencję z Biura Łączności Liyue, dziękującą Kapitan Zwiadu za jej czyny…”

Czy to dlatego, że wytrwałe wysiłki Amber pozwoliły przezwyciężyć historyczne uprzedzenia, czy też dlatego, że osiągnięcia Euli jako rycerza zdusiły długotrwały strach w sercach ludzi, życie Euli zmieniło się zauważalnie w ostatnich latach. Większość mieszkańców miasta nie jest już do niej wrogo nastawiona, a ona sama zjednała sobie członków Zakonu Rycerzy Favoniusa dzięki swoim konsekwentnym osiągnięciom na polu walki.

Członkowie dowodzonej przez nią Kompanii Zwiadowczej wspierają ją bezwarunkowo. Zawsze ją wspierają, gdy wyruszają na obrzeża Mondstadt, by bronić pokoju swojego państwa.

Oczywiście osobą, która zawsze niestrudzenie kibicowała Euli, a teraz najbardziej cieszy się ze zmiany nastawienia ludzi do niej, jest Amber. Przyjaźniły się od dawna, zanim jeszcze Eula dołączyła do Rycerzy Favoniusa, a jako wnuczka i ukochana podopieczna pierwszego Zwiadowcy, Eula darzy ją całkowitym zaufaniem.

Historia nr 4

Można by się tego nie spodziewać po jej chłodnej postawie i ostrym języku, ale Eula jest utalentowaną kucharką.

Kompania zwiadowcza szczyci się dziś tym, że ma najlepsze racje żywnościowe w całym Zakonie Rycerzy Favoniusa. Jedną z podstaw ich zapasów jest ciasto w kształcie księżyca. Choć jest to racja polowa, to ten cudownie pyszny i przenośny posiłek jest uwielbiany przez wszystkich, którzy go spróbują.

Wyznaczony przez Kompanię Zwiadowczą kucharz przyznał kiedyś, że podczas opracowywania tego dania zainspirował się własnymi wypiekami pani kapitan. Wydłużyła czas pieczenia, aby skórka była twardsza, a także zastąpiła kilka łatwo psujących się składników takimi, które starczają na dłużej, co obniżyło koszty i znacznie wydłużyło okres przydatności do spożycia.

Nawet po tak poważnych zmianach w przepisie, ciasto nadal smakowało wyśmienicie. Więc kiedy zwiadowcy coś przekąszają, nie mogą się powstrzymać od zastanowienia: Jeśli to jest wersja z przydziału polowego, to jak pysznie musi smakować oryginalny przepis kapitana?

Odpowiedź na to pytanie kryje się głęboko na kartach zakurzonej, starej książki w bibliotece. Klan Lawrence’ów został obalony dawno temu, ale nigdy nie stracił nadziei, że pewnego dnia znów powstanie i odzyska pozycję klasy rządzącej. Aby zawsze być przygotowanym na ten doniosły moment, ich potomstwo poddawane jest reżimowi edukacyjnemu, który jest tak niewiarygodnie surowy, że uważa się go za graniczący z nadużyciem.

“Szlachetne obowiązki” muszą być wykonywane do absolutnej perfekcji w każdym możliwym sensie, a obowiązki te obejmują etykietę, ceremonię i naukę, jak również gotowanie i inne prace domowe.

W oczach Klanu Lawrence “Mondstadtowi po wyzwoleniu brakuje etykiety i smaku. Kiedy nadejdzie dzień, w którym nasz klan ponownie przejmie władzę, nie będzie nikogo, kto miałby kwalifikacje, by zostać naszym sługą. Musimy być ostrożni. Nigdy nie możemy zniżyć się do poziomu pospólstwa i postawić stopy w bagnie wulgarności.”

Nauczyciel sztuki kulinarnej klanu Lawrence był szczególnie surowy. Jeśli w twoim cieście zabrakło pół łyżeczki mąki, jeśli w twojej przyprawie zabrakło kilku ziaren soli, lub jeśli spóźniłeś się o dwie sekundy z wyjęciem czegoś z piekarnika, prawdopodobnie zostałeś upomniany i ukarany dyscyplinarnie. Dla Euli kuchnia arystokratów jest tylko kolejną bezwartościową konsekwencją dogmatycznego przestrzegania przestarzałych zasad przez ludzi.

Z tego powodu jedyną osobą, której Eula pozwoli spróbować domowych wypieków, jest ktoś, kogo… szanuje…? Nie, to byłoby zbyt daleko idące posunięcie. Powinien to być raczej ktoś, kto – jak sama z żalem przyznaje – “Będzie za mną łaził i zawracał mi głowę,,

Historia nr 5

Oprócz tradycyjnej etykiety, sztuka jest drugim najcenniejszym dobrem arystokratów, znanym jako “drugą duszą”.

“Taniec Poświęcenia” – rytuał używany przez znamienite rody, aby zademonstrować swoją szlachetność – jest uważany za skrystalizowaną formę tej duszy, klejnot w berle władcy.

Folklor ludowy głosi, że najznakomitsze rody Mondstadtu wspólnie stworzyły Taniec Poświęcenia na długo przed rozpoczęciem krwawych rządów arystokracji.

Trzeci akt, który reprezentuje Klan Lawrence’a, to taniec solowy znany jako “Migoczące światło świecy”. Jest to najważniejsza część Tańca Poświęcenia, wykonywana przez najstarszą tancerkę, która zazwyczaj była najstarszą córką klanu.

Klan Lawrence’a zwoływał najlepszych tancerzy, aby służyli jako nauczyciele najstarszej córki i dopilnowywali, aby taniec był wykonany perfekcyjnie. Krwawiące palce u stóp były postrzegane jako powód do dumy i rytuał przejścia dla każdego tancerza.

Ta starożytna ceremonia była tak długą tradycją, że nawet dziś, długo po wykluczeniu przez ludzi z Mondstadt, Klan Lawrence nadal ją czci.

Jednakże, bez wielkiego bankietu i wspaniałej sceny, które niegdyś były głównym punktem ceremonialnych występów, Taniec Poświęcenia jest teraz daleki od wspaniałego wydarzenia, jakim był kiedyś. Co więcej, rygorystyczne wymagania dotyczące postawy i ruchów tancerza zostały złagodzone z powodu braku nauczycieli. W końcu Klan Lawrence niechętnie zdecydował, że taniec nie może być już obowiązkową częścią programu nauczania i zdegradował go do roli artystycznej rozrywki.

Z biegiem czasu negatywne powiązania i elitarne oczekiwania związane z tym tańcem zanikły, a dziś przetrwał on po prostu jako pełen gracji taniec.

Jako najstarsza córka obecnego klanu Lawrence’ów, Eula uważała go za relaksującą rozrywkę w młodości i mile widziane wytchnienie od innych wyczerpujących kierunków studiów.

Dziś Eula wydaje się mieć swoje artystyczne zamiłowania za sobą. Przynajmniej nikt nie wyobraża sobie tańca, gdy myśli o  Spindrift Knight.

Niemniej jednak, w pracy Euli można dostrzec wyraźnie taneczną estetykę, a także elegancki rytm i muzykalność, które trudno uchwycić słowami.

Gdy jej miecz unosi się, opada i kołysze, jej charakterystyczna i pełna gracji postawa jest niczym tancerka w świetle księżyca: odległa, nieskazitelna i wzniosła.

Lodowce i Fale

Eula jest nosicielką herbu rodu Lawrence’ów, “Lodowatej Pieczęci”. Jest to najwyższy symbol wojenny klanu i reprezentuje ducha Klanu Lawrence’ów z początków istnienia Mondstadt, zanim jeszcze odeszli od łask: zimny i nieskażony, niezrażony żadnym płomieniem, opanowany i niewzruszony w każdych okolicznościach.

Niewielu spośród nich przeszło próby klanu w ciągu tysiąca lat, a nadzieje klanu są przekazywane z jednego nosiciela pieczęci na drugiego.

Eula była jeszcze dość młoda, gdy poddała się próbie, ale przeszła ją z łatwością, przyjmując pieczęć. Następnie odeszła z tą honorową odznaką w ręku i od tamtej pory nie nawiązała zbyt wielu kontaktów z klanem.

Jej lodowaty miecz jest manifestacją tej siły, która niczym mroźna zamieć spowija ją i odpycha wrogów.

Mimo że jest ostra i jasna jak lód, ma przydomek “Spindrift Knight”, co sprawia, że wielu słysząc to imię, zakłada, że zamiast tego manipuluje Hydro.

Za tym nieporozumieniem kryje się pewna historia – historia nawyku.

Eula przez cały czas nosi u swego boku kunsztownie wykonany kościany gwizdek. Za każdym razem, gdy w niego dmucha, powietrze wypełnia się żywym dźwiękiem fal oceanu.

Obszar, którym zajmuje się jej kompania, graniczy z morzem, a dźwięk fal jest dla nich doskonałym narzędziem do zakłócania spokoju przeciwnika lub do zwodzenia mniej inteligentnych potworów, które myślą, że nadciąga wielka fala, co powoduje ich ucieczkę.

Eula często wychodziła zwycięsko nawet wtedy, gdy przeciwstawiała w ten sposób mniej licznym potworom większe siły, a jej unikalna taktyka walki przyniosła jej przydomek “Spindrift Knight”.

Oczywiście, kościany gwizdek jest w stanie naśladować wiele innych dźwięków, a Eula ma swoje powody, by naśladować fale oceanu.

Wydawać by się mogło, że “Lodowy Rycerz” lub coś podobnego mogłoby bardziej do niej pasować.

Ale może sama Eula woli toczące się fale od nieruchomego lodu…

Wędrując przez świat, spotykając i obejmując rafy i piaski z właściwą sobie intensywnością.

Wolny i nieskrępowany strumień oceanu jest bliższy jej upodobaniom niż coś tak twardego i zastygłego w czasie.

Vision

Jaka jest prawdziwa natura “żalu“?

Czy jest to ponura okoliczność? Niefortunna przeszłość?

A co oznacza “zemsta“?

Czy chodzi o uzyskanie sprawiedliwości i satysfakcji? Czy też zepchnięcie wrogów w przepaść agonii?

Odzyskanie dawnej chwały klanu, zdobycie szacunku zwykłych ludzi, ponowne stanięcie na szczycie władzy… Te rzeczy są dla Euli zupełnie nieistotne.

Nigdy nie zaznała tego tak zwanego upokorzenia – wręcz przeciwnie, to jej klan dręczył ją bez końca. Próbowała wyzwolić się z tych kajdan, ale z trudem zdobywała uznanie innych.

Jej urazy i zemsta są tylko nawykiem, sygnałem, tarczą.

Jakie uwagi powinna wyśmiać, o jakich pojęciach powinna pamiętać, biorąc pod uwagę jej wyjątkowe położenie i okoliczności…

Jak powinna walczyć, by raz na zawsze rozstrzygnąć ważką kwestię swojej linii krwi…

Z takimi właśnie wątpliwościami Eula trafiła pod opiekę starego, dawno zapomnianego Zwiadowcy. Od niego nauczyła się otwartości umysłu i wytrwałości, której wcześniej nie posiadała. Przed żalem i zemstą, przed klanem i outsiderem, trzeba najpierw odnaleźć “siebie”.

Swój sposób życia, zachowania siebie, przedmioty służące wytrwaniu…

Potem nazwać to “żalem” i nazwać “zemstą” – to nie zmieni jego zasadniczej siły i dobra.

Byłaby to własna, łagodna droga zemsty Euli… Kiedy wreszcie ją odnalazła, oto pojawiła się przed nią – jej Vision.

Korekta: Sarenka
Tło
Źródło

*Powyższe tłumaczenie jest własnością strony https://genshin-impact.pl/ i nie zezwalamy bez uzyskania zgody na kopiowanie i rozprzestrzenianie go.