Historia nr 1

Crux, zbrojna flota z Liyue, spędza większość roku na pełnym morzu, a jej marynarze są przyzwyczajeni do kaprysów życia w innych krajach. Byli więc bardziej ciekawi niż zaskoczeni, gdy cudzoziemiec zaczął służyć jako marynarz na ich okręcie flagowym, Alcorze. Marynarz, o którym mowa, został odebrany, gdy Alcor zacumował w Ritou, jednym z portów Inazumy.  Beidou zaprzyjaźniła się z tym tym tajemniczym mężczyzną, więc kiedy wszedł na pokład, powiedziała swojej załodze: „Ten facet zostanie z nami przez jakiś czas. Zaopiekujcie się nim.”.

Marynarze ufali osądowi kapitan Beidou i podziwiali przybysza za jego waleczność, nie wspominając o umiejętności przewidywania pogody, więc z radością przeoczyli jego niechęć do omawiania przeszłości i powitali go na pokładzie. Mimo to ich ciekawość nie osłabła i często znajdowali najróżniejsze wymówki, by wydobyć z niego informacje o jego doświadczeniach.

– Mówią, że w Inazumie powstają świetne miecze, i że im ważniejszy jesteś, tym lepszy jest twoje ostrze. A co z twoim?
-…

Kazuha milczał w obliczu takich pytań.
Z biegiem czasu, po niezliczonych próbach uzyskania odpowiedzi, które okazały się bezowocne, marynarze po prostu przestali pytać. Ostatecznie, dzięki nieformalnej uwadze głównego oficera, Juzy, zaledwie kilka dni później, w końcu udało się uzyskać odpowiedzi na nurtujące pytanie.

– Hej, chłopcze z Inazumy. Jak mają cię nazywać, jeśli nawet nie znają twojego imienia? – młody marynarz otarł pot z czoła zrogowaciałymi dłońmi.

– Nazywam się Kaedehara Kazuha, wędrowny samuraj. Jestem twoim dłużnikiem za to, że mnie przyjąłeś, więc po prostu mów do mnie „Kazuha”.

Historia nr 2

Kazuha nie urodził się jako zwyczajny obywatel. Pochodzi ze starego, szlacheckiego rodu Inazumy i jest ostatnim synem klanu Kaedehara.
Inazuma jest domem dla wielu znamienitych klanów, a klan Kaedehara był kiedyś jednym z najbardziej znanych. Jednak życie bywa przewrotne, a przyszłość Kaedeharów rozpadła się, zanim Kazuha zdążył odziedziczyć spadek.

Jako młody Pan domu, Kazuha mógł tylko patrzeć, jak dziedzictwo rodu rozpada się na jego oczach. Mimo uczucia bezradności, w końcu nadszedł moment, kiedy dom został oficjalnie przejęty. Gdy ostatni służący został ostatecznie zwolniony, odetchnął z ulgą. Rozpoczął wędrowne życie, wolne od ograniczeń.

Zawsze tęsknił za wędrówkami po górach i lasach, a od młodości głęboko podziwiał piękno i autentyczność natury. Dla Kazuhy natura nigdy nie milczała. Zawsze przemawiała do niego, przekazując swoje uczucia we własnym, niepowtarzalnym języku.

Kiedy wiatr przestanie mówić, a świat ucichnie, następuje cisza, zanim niebo zacznie płakać.
Kiedy spokojne źródła niespodziewanie podnoszą swoją aktywność, stają się zwiastunem wielkiego trzęsienia ziemi.

To wyjątkowy talent poetycki, którym obdarzyła go natura. A skoro Kazuha nigdy nie interesował się luksusem – i dodatkowo ciężar obowiązków rodzinnych spadł z jego barków, dlaczego nie wybrać się na poetycką wędrówkę z lekkim bagażem?
W ten sposób Kazuha wyruszył w swoją podróż, niczym liść na podwórku niesiony przez wiatr.

Historia nr 3

Wszyscy podróżnicy wędrujący po bezdrożach, potrzebują umiejętności, które mogliby nazwać własnymi. Umiejętnością Kazuhy stało się odczytywanie dźwięków natury.

Po opuszczeniu Inazumy, Kazuha wędrował w różne, obce miejsca. Z czasem sytuacja się zmieniła: przyroda stała się jego cennym domem, a odgłosy wiatru i wody oraz widok chmur dryfujących po niebie uspokajały jego serce. Wszystko, co zobaczył podczas podróży, napełniało go ciekawością. Pełen zainteresowania otaczającym go światem, Kazuha dotarł do gór na południu.

Było wczesne lato, a częste i ulewne deszcze zamieniły górskie drogi w błoto. Widząc, że wkrótce zapadnie noc, Kazuha postanowił znaleźć schronienie przed deszczem. Rozmyślając o noclegu, rozejrzał się po okolicy. Gdy się odwrócił, na końcu drogi zobaczył małą chatkę. Podróżujący kupiec, z którym w tym czasie podróżował, krzyknął z radości na widok budynku:
„Kazuha, spójrz! Dziś wieczorem będziemy mieli dach nad głową!”

Jednak Kazuha się nie odezwał. Zatrzymał się i przez dłuższą chwilę nasłuchiwał, by po chwili się odezwać: „Gdybyś pytał mnie o zdanie… może lepiej trzymać się z daleka”.

Ale kupiec nie chciał pozostać na deszczu. Opuścił Kazuhę i udał się do chatki.
Po zapukaniu do drzwi, wędrownego kupca powitała urocza kobieta, która zaoferowała mu schronienie, herbatę, jedzenie, a nawet pościel na noc. Być może to nieskazitelne jedzenie sprawiło, że kupiec szybko zrobił się senny i po skończonym posiłku zasnął.

Kiedy obudził się następnego ranka, nie miał już dachu nad głową. Jasne światło słoneczne raziło go w oczy. Zdołał zobaczyć jedynie stojącego w pobliżu, uśmiechającego się Kazuhę. Zanim kupiec zdążył się odezwać, zwymiotował wielką kupą liści i błota. Pościel w której tak smacznie spał, również okazała się być błotem.

Kazuha uśmiechnął się i powiedział: „Wiatr jest słabszy tam, gdzie są domy. A jednak tutaj, pomimo stojącej chatki górska bryza pozostała niezmienna. Myślę, że padłeś ofiarą żartu bake-danuki. Nieważne. Następnym razem wsłuchuj się uważniej w wiatr i działaj ostrożnie”.

Historia nr 4

Podczas swoich podróży Kazuha poznał wielu przyjaciół. Jeden z nich był szczególnie bliski jego sercu, dlatego przez pewien czas podróżowali razem. Jednak rozstali się, ponieważ ich cele się rozeszły.

Przypadkowe spotkanie, a następnie stworzenie tak silnej więzi pokazywało, że musiało istnieć między nimi przeznaczenie, które ich połączyło… chociaż ich drogi się rozeszły, z pewnością spotkają się ponownie. A przynajmniej tak myślał Kazuha.

Jednak wkrótce wydarzyło się coś, co zachwiało spokojnym usposobieniem Kazuhy — Wszechmocna Szogun utworzyła Vision Hunt Decree i poprzysięgła odzyskać wszystkie Vision. Wszyscy, którzy je dzierżyli, w tym Kazuha, wpadli w panikę. Musieli rozpocząć życie w ukryciu, tuszując własną tożsamość.

Właśnie wtedy Kazuha otrzymał szokującą wiadomość: ktoś odważył się rzucić wyzwanie Wszechmocnej Szogun do „pojedynku przed tronem”. Tym kimś okazał się być nikt inny jak drogi przyjaciel Kazuhy.

Osobom pokonanym w pojedynku przed tronem groziła kara z ręki samej Szogun. Przyjaciel Kazuhy był gotów zaryzykować własnym życiem, aby stanąć przed tronem, zawalczyć z potężnym przeciwnikiem i zademonstrować własną odwagę.

A jednak, stając do wyzwania wszechczasów… Kazuha obawiał się, że kara, jaką poniesie przyjaciel, jeśli mu się nie powiedzie, będzie bezwzględna: Wszechmocna Szogun odbierze mu życie, trafiając go błyskawicą pełną furii.

Nawet zawsze spokojny Kazuha nie mógł się powstrzymać. Wyciągnął miecz i wpadł do Tenshukaku niczym trąba powietrzna… Niestety, przybył zbyt późno. Miecz jego przyjaciela leżał roztrzaskany na kawałki, a jego Vision stała się pustą skorupą. Teraz, stając się poszukiwanym, Kazuha uciekł z żalem w sercu.

Od tamtego momentu dni spokojnych wędrówek dobiegły końca, a życie Kazuhy stało się niekończącą się serią bitew. Kazuha nie obawiał się bitwy, ale ciągłe walki sprawiały, że czuł się zagubiony i zakłopotany. Nie żałował, że wyruszył na swoją skazaną na zagładę misję ratunkową, ani nie miał żalu do przyjaciela, że go zostawił, jednak nie mógł przestać myśleć:

„Czy ten niekończący się konflikt naprawdę jest jedynym sposobem na zrealizowanie własnych ideałów?”

Historia nr 5

Flota Cruxa stała się nowym domem Kazuhy,  który rozpoczął podróż po oceanie. Odwiedzał miejsca, w które ten go zabrał. Od czasu do czasu  napotykał kłopoty, ale dzięki wsparciu załogi Cruxa żaden problem nie był nie do pokonania.

Ze swojego punktu obserwacyjnego na bocianim gnieździe Alcora, spoglądał na rozciągające się przed nim lazurowe morze i niebo. Była to dla niego prywatna przestrzeń, w której mógł wspominać burzliwe wydarzenia z przeszłości i analizować ich znaczenie.

„Każdy samuraj pragnie żyć z pasją i zdobyć jak najlepszą reputację przy pomocy dzierżonego w dłoni miecza”.
„Jednak zawsze znajdą się tacy, których pragnienia sprowadzą ze ścieżki sprawiedliwości i cnoty, a ich ostrza pozostawią za sobą niekończący się ślad wrogości”.
„Z pewnością niebiosa nie dały nam cielesnych form, a bogowie nie czuwają nad naszym życiem, abyśmy chwytali za broń przeciwko sobie”.
„W takim razie ten miecz, który dzierżę, nie jest przeznaczony do zabijania, ale do ratowania…”
„Tak, to będzie moja ścieżka samuraja, której będę bronić przez wszystkie moje dni.”

Kiedy Kazuha analizował własne myśli i doszedł do pewnych wniosków, nabrał inspiracji do napisania wersetów, które posłużą mu jako maksyma… Jednak zanim zdążył je zapisać, przerwał mu zirytowany głos z dołu:

„Hej, Kazuha, przestań gapić się w niebo – zejdź tutaj i pomóż!”

Wyglądało na to, że maksyma będzie musiała poczekać na inny dzień.To z czym sternik Sea Drake potrzepował pomocy, najwyraźniej nie mogło czekać.

Vision Shell

Kazuha był tak samo zaskoczony, jak wszyscy inni, gdy podczas tej wielkiej bitwy Vision na krótko rozbłysło.

Przez cały czas, jaki spędził na poszukiwaniach kogoś, kto mógłby ją ponownie ożywić, nigdy nie przypuszczał, że to właśnie on sprawi, że jej światło rozbłyśnie na nowo. To było prawie tak, jakby jego zmarły przyjaciel użyczał mu swojej pomocy zza kulis.

Ta pusta skorupa Vision nie tylko tego dowiodła, lecz także przyniosła mu wiele niezwykłych spotkań po drodze:

Otrzymał pomoc od ruchu oporu, został uratowany i przygarnięty przez Kapitan Beidou, a nawet spotkał legendarnego Podróżnika…

W życiu zdarzały się okresy beznadziei i desperacji, ale były też chwile wielkiego szczęścia.

Jego podróż była jak wznoszenie się i opadanie górskiej ścieżki – czasami walka była zbyt trudna do zniesienia, ale zawsze były chwile, kiedy mógł dotknąć chmur.

Vision

Poranna mgła pokrywała góry niczym koc, gdy Kazuha szedł samotnie wąską ścieżką. Świat milczał. Ani jedno piórko nie trzepotało, ani jedna cykada nie śpiewała. Nawet kłębiące się fale zdawały się zasypiać, pozostawiając jedynie słaby szept wiatru słyszalny w ciszy. Kazuha wystawił język – powietrze miało ciężki i ponury smak. Dzięki temu mógł stwierdzić, że wkrótce będzie padać. Spojrzał w dal i dostrzegł przed sobą kłąb dymu. Poniżej znajdowało się kilka chat ze słomy. Wyglądało na to, że dzisiejszej nocy będzie miał dach nad głową.Gdy dotarł do chatki, poinformował właściciela domu, że nadchodzi burza. Na początku spotkał się ze sceptycyzmem, jednak w południe deszcz pojawił się jak na zawołanie. Pan domu, pełen podziwu dla umiejętności wędrowca, chętnie zaoferował mu nocleg.Burza szalała w nocy. Kazuha trzymał mocno kołdrę, wsłuchując się w deszcz spadający na jesienne liście. Dźwięk spadających kropli deszczu sprawił, że Kazuha zamyślił się, wspominając.W czasie, gdy fortuna klanu Kaedehara zniknęła, a on wyruszył w swoją podróż, Kazuha podróżował po wielu wyspach Inazumy i zaznajomił się z losem wędrowca. Poruszanie się między wyspami zwykle wymagało podróży drogą morską. Kazuha odbywał podróże samotnie, w małej powolnej łódce, co czyniło je jeszcze bardziej niebezpiecznymi, gdy musiał walczyć z silnym wiatrem lub gwałtownymi burzami.
Jednak takie podróże napawały Kazuhę zafascynowaniem. Rozległe niebo i bezkresna ziemia były jego domem, a wszystkie żyjące istoty, które je zamieszkiwały, jego przyjaciółmi.

Jeśli serce jest puste, wszystko pod słońcem jest puste.
Lecz jeśli serce jest czyste, wszystko pod słońcem jest czyste.

Z mieczem w dłoni i wybraną ścieżką w sercu, mógł iść swoją drogą z pieśnią na ustach. Nie musiał się obawiać, nawet jeśli czyhały na niego niebezpieczeństwa, z którymi mógł się zmierzyć.
Kazuha spał mocno tej nocy, pogodzony z własnymi uczuciami.
Następnego dnia obudził go dźwięk ptaków… i lśniąca Vision leżąca na jego piersi.

Korekta: KotelTheCat
Źródło

*Powyższe tłumaczenie jest własnością strony https://genshin-impact.pl/ i nie zezwalamy bez uzyskania zgody na kopiowanie i rozprzestrzenianie go.