Historia nr 1

Prawdziwe imię Raiden Shogun to “Raiden Ei”.

Podczas swojej długiej drogi była świadkiem ceny, jaką Inazuma musiała zapłacić za postęp na przestrzeni setek i tysięcy lat.
Najszczęśliwsze lata jej życia minęły, a ci, których kiedyś uważała za przyjaciół, stali się jej wrogami.
W końcu straciła nawet powód, dla którego dzierżyła swój miecz.

„Tam gdzie jest postęp, musi być i strata.”

Ei wierzyła, że jest to żelazna zasada świata, a czas jest jej bezlitosnym stróżem.
Największy i najbogatszy naród ludzki upadł w ciągu jednej nocy, a nawet najbardziej wiekowa Przystań Liyue pożegnała swojego Geo Archona. Wiatr rozstania nadciągnął z zewnątrz krańca czasu.

Jakkolwiek brzmiało imię Raiden Shogun, wieki później, tysiąclecia później… Pewnego dnia Inazuma straci ochronę swojego bóstwa.
Jako wojowniczka, była ostrożna wobec wszystkich wrogów. Nawet jeśli tym wrogiem był kryzys tak nieuchwytny jak upływ czasu, musiała znaleźć środek zaradczy, broń, której mogła użyć, by pokonać go na czas.

Jej odpowiedź? “Wieczność” . Tylko Wieczność mogła zamrozić wszystkie rzeczy pod niebem, uczynić Inazumę prawdziwie nieśmiertelną.

“Zatem, póki wszystko jest jeszcze w porządku, cieszmy się spokojem… Maszerujmy w stronę wieczności.”

Historia nr 2

Aby istoty o nietrwałej formie mogły dążyć do Wieczności, muszą najpierw rozwiązać nieunikniony problem z długością życia.
Ten ograniczony czas bardzo martwił Ei, aż do pewnego dnia, kiedy tajemnicza technika pojawiła się przed jej oczami, jak gdyby za sprawą zrządzenia losu.

Używając takich technik, można było stworzyć skomplikowane kukiełki niemożliwe do odróżnienia od prawdziwej istoty.
Teoretycznie, ta marionetka mogła doskonale imitować wszystko, co związane z Ei. Mogłaby przekroczyć granice jej życia i bronić Inazumy przez całą wieczność. Jednak, jak stworzenie kopii Archona mogło być tak proste?

Ei przeprowadziła w tym celu niezliczoną ilość eksperymentów, odrzuciła wiele nieudanych projektów i poświęciła niewyobrażalną ilość czasu i zasobów.
Ale w końcu, dzięki uporczywemu dążeniu do celu i duchowi wojownika, udało jej się stworzyć nieskazitelną kukłę.

Nowo narodzona Raiden Shogun siedziała cicho, słuchając jak Ei mówi o sobie, o “niej”, a nawet o nich. Przyszłość Inazumy była tutaj, wypisana na doskonałym planie.
Automat miał tylko jedno pytanie do Ei: “Nie ma odwrotu od porzucenia swojej formy. Czy niczego nie żałujesz?”

“Twoje istnienie, jest moją odpowiedzią.”

Wtedy Ei przeniosła swoją świadomość na ostrze i tak narodziło się Plane of Euthymia.

Historia nr 3

Zanim Raiden Ei została Shogunem, była samurajem odpowiedzialnym za wykonywanie rozkazów poprzedniego Shoguna.

Poprzedni Electro Archon, Raiden Makoto, nie była wielkim wojownikiem, a sprawy, nad którymi Ei sprawowała pieczę, dotyczyły głównie działań wojennych i rzezi. Jednakże, Ei miała również chwile wytchnienia od walki, siedząc z przyjaciółmi pod drzewami wiśni i grając w karutę.

Ze względu na swój charakter, Ei zawsze była najbardziej drętwym graczem. Nigdy nie była ostatecznym zwycięzcą, ani nie zaznała smaku nagród, które Kitsune Saiguu zarezerwowała dla zwycięzców.
Dlatego cały wysiłek, jaki wkładała w walkę na miecze, przełożyła na trening karuty, często namawiając Makoto lub Mikoshi Chiyo na pojedynki karutowe, lub spędzając wiele czasu przy świetle księżyca na głośnym czytaniu poezji zapisanej na kartach.

W końcu nadszedł dzień, w którym pod drzewami sakury, Ei pokonała przeciwnika za przeciwnikiem. Nawet potężny tengu został pokonany po ciężkiej walce, a ona sama została ukoronowana jako mistrzyni.
Ei wydała z siebie okrzyk zwycięstwa, a na powitanie usłyszała śmiech swoich przyjaciół. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że całkowicie straciła swoje zwykłe opanowanie, po czym opuściła ręce i powróciła do swojego zwykłego, chłodnego wyglądu.

Oczywiście, jej przyjaciele nie mieli zamiaru robić sobie z niej żartu. Rozumieli jej charakter i to jak ciężko pracowała, aby wyjść na prowadzenie.

A co do Kitsune Saiguu, to jakże była rozbawiona, gdy wręczała Ei ciastka.

“Powiedziałam, że to nagroda, tak, ale to były po prostu moje ręcznie robione ciastka. Nie sądziłam, że aż tak się tym przejmiesz, Ei. W takim razie, ciesz się owocami swojego zwycięstwa do woli.”

Ei nie należała do osób, które są zachłanne na przekąski. Ale jako samuraj, głęboko wierzyła, że to, co straciła, musi zostać odzyskane. Te ciastka były bardziej jak potwierdzenie jej pragnienia zwycięstwa.

-Nie minęło jednak wiele czasu, gdy jej chłodna postawa znów zmieniła się w uśmiech. Ciastka były cudowne – tak jak smak zwycięstwa. Jeśli chodzi o jej nieudolne próby ukrycia tego uśmiechu, można powiedzieć, że był to zabawny widok dla jej przyjaciół.

Do dziś Ei często wspomina to drzewo wiśni.

…Mimo, że od dawna go nie widziała, i mimo, że nikt już pod nim nie siada, chciałaby, aby czas zatrzymał się na zawsze.

Historia nr 4

Ei wciąż pamiętała, jak Makoto uwielbiała krajobrazy Inazumy, jej kuchnię i historie jej mieszkańców – i jak bardzo lubiła opowiadać o tym Ei.
Choć obie dobrze rozumiały koncepcję erozji, Makoto była przeciwieństwem do Ei, która częściej martwiła się o przyszłość. Zamiast tego, energia Makoto koncentrowała się na teraźniejszości.

” Właśnie dlatego, że zdajemy sobie sprawę, z tego jak bardzo ta scena jest tylko przelotnym cieniem, powinniśmy się nią cieszyć jeszcze bardziej.”

Wtedy Ei mogła jedynie uśmiechnąć się zawadiacko, zdając sobie sprawę, że ona, kagemusha, była jeszcze bardziej staroświecka niż prawdziwa Raiden Shogun. Pomyślała sobie, że musi nauczyć się być bardziej spokojna, tak jak Makoto.
Jednak czasy zmieniły się zbyt szybko, zaskakując Ei. Zanim się zorientowała, w jej rękach znajdowało się już ostrze, które przekazała jej umierająca Raiden Makoto.

Tego dnia, kagemusha stała się prawdziwą Raiden Shogun.

I to właśnie tego dnia Ei naprawdę poczuła ból erozji.

W miarę jak czas nieubłaganie posuwał się naprzód, nawet to ostrze, to drzewo… Całe życie na Inazumie znikało na jej oczach.
To był fundament Inazumy i to była rzecz, której Shogun Raiden musiała bronić.

“Jeśli spojrzysz na to w ten sposób, myślenie o przyszłości nie jest bezsensowne, ani nie jest próżną arogancją.”

Rozwiązawszy się, jej życie przekroczyło swoją śmiertelną powłokę, a wieczność zstąpiła na śmiertelną płaszczyznę.

Historia nr 5

Pewnej nocy, Raiden Ei podczas medytacji wkroczyła w przepiękny świat snów.

Tutaj, pomiędzy niebem a ziemią nie było już nic poza nią, a “ona” przywodziła na myśl patrzenie w lustro.
Do jej uszu dobiegł automatyczny głos, niczym westchnienie:

“Wieczność, którą postanowiłaś ustanowić w swoim sercu, została zachwiana przez niezliczone życzenia ludzi. W ten sposób stałaś się moim wrogiem.”

Już wtedy, gdy tworzyła marionetkę, Ei rozważyła wszystkie ukryte zagrożenia z tym związane.
Wierzyła, że wszystko jest możliwe – łącznie z najgorszym scenariuszem… w którym ona również stanie się kiedyś zagrożeniem dla Wieczności.

Ale musiała iść naprzód. Musiała dotrzeć do Wieczności. Nie pozwoliłaby, aby zatrzymała ją jakakolwiek zewnętrzna siła.

Słowa marionetki były czymś, o co sama siebie pytała już dawno temu:

“Wierzysz, że teraz jesteś mocniej przekonana niż byłaś wczoraj i dlatego właśnie masz rację. Tak jest?”

“Czy obecnie masz jakieś nowe pomysły, czy też i ty padłaś ofiarą nieubłaganej ‘erozji’?”.

Ich twarze były takie same, ale mówiły o różnych ideałach. Walka z samą sobą, ze swoją przeszłością, miała kiedyś nadejść.

Ale to nie był ten dzień.

Ei dobrze wiedziała, że nie jest jeszcze gotowa.

Jej serce było czyste i chciałaby pozostać w tym stanie, ale słysząc krzyki swojego ludu, musiała nakazać swoim stopom, aby się zatrzymały.
Niebo nad lustrem nie było już puste, a w cichych salach słychać było krzyk wron. Nadchodził świt. Samuraj musi chwycić za miecz.
Ten sen był jak najbardziej realny, ale i on przeminął jak cień.

Musou Isshin.

Miecz, który, po przekazaniu, towarzyszy Ei po dziś dzień.
Miecz ten miał dwóch dzierżycieli i był świadkiem zarówno czasu, jak i wieczności.
Zrodził się z boskiej mocy Raiden Makoto, ale nigdy nie został naostrzony.
Oczywiście przejął to po swoim właścicielu, gdyż Makoto nie była stworzona do walki. Dla niej był on tylko symbolem, znakiem prawdziwego pokoju.

W dniu, w którym Makoto odeszła, został oddany w ręce Ei, został wtedy splamiony krwią, a gdy ostrze po raz pierwszy poczuło smak krwistego koloru, zostało zdmuchnięte przez dziki wiatr i pioruny.
Makoto nadała mu imię Musou Isshin i chciała, by był świadkiem pięknej jak sen Inazumy i szlachetnych serc, które mieszkają na tym świecie.

Ei nie zmieniła jego imienia. Ponieważ również patrzyła na tę rozległą scenę piękna, a w jej sercu narodziła się moc, która była czystsza i silniejsza. Estetyka błyskawicy polega właśnie na uchwyceniu tego, co cenne pośród ulotnośc.

Gnosis

Zanim zamieszkała na stałe w Plane of Euthymia, Ei przez pewien czas zastanawiała się, gdzie mogłaby przechowywać swoje Gnosis.
Nie potrzebowała go już, ale tak ważny przedmiot nie mógł być po prostu umieszczony gdziekolwiek. Początkowo zamierzała zmodyfikować je w urządzenie do dostarczania energii, ale bez względu na to, co robiła, jej techniki nie miały żadnego wpływu na Gnosis.

I właśnie wtedy przyszła jej na myśl pewna osoba: przebiegła i sprytna Yae Miko. Nie była to osoba, której można ufać, ale pod wieloma względami była też najlepszym wyborem Ei.

Po usłyszeniu tej prośby, Miko nie mogła powstrzymać się od żartu:

“Nie boisz się, że mogę to po prostu sprzedać?”.

“Rozumiesz wartość Gnosis. Nawet jeśli byś je sprzedała, ufam, że wymieniłabyś je na coś o takiej samej wartości, a to nie jest łatwa cena do zapłaty.”

W przypadku kogoś o charakterze Yae Miko, nie byłoby niespodzianką, gdyby kiedykolwiek sprzedała Gnosis, ale nie pozwoliłaby sobie na przegraną w takiej wymianie.

Taka była więc milcząca umowa pomiędzy dwoma starymi przyjaciółkami. Yae Miko zrozumiała intencje Ei i z uśmiechem przyjęła cenne Gnosis.

“Cóż, to jest twój pomysł, nie mój. Nie pożałuj tego.”

Grafika: Ziomas
Korekta: Sarenka

Źródło
Tło
*Powyższe tłumaczenie jest własnością strony https://genshin-impact.pl/ i nie zezwalamy bez uzyskania zgody na kopiowanie i rozprzestrzenianie go.