Historia nr 1

Redaktorzy Wydawnictwa Yae przedstawili kiedyś redaktor naczelnej pewien manuskrypt. Był on dobrze napisany i ewidentnie przemyślany, a jego tematyką był romans z elementami komedii – pierwszorzędny kawałek idący z duchem czasu. Taki diament będzie potrzebował jedynie delikatnego dopracowania i kilku pięknych ilustracji, żeby dobrze się sprzedawać!

Jednak ku ich zaskoczeniu, Yae Miko zdawała się nie być nim zadowolona, a wręcz przeciwnie – wzięła głęboki wdech i wezwała do siebie różnych redaktorów naczelnych.

Jeden z nich zapytał niepewnie:

„Pani Yae, Ja…  owszem, poprosiłem go o napisanie o tym, ale czy nie jest to najmodniejszy obecnie temat?”

Widząc niepewne spojrzenie redaktora, bezzwłocznie przekazała mu swoją opinię, że książka, która powinna być interesująca, a jest mimo to na każdym kroku ograniczana przez jej własny temat, jest po prostu „niewystarczająco wolna”. Rzeczy takie jak „bestsellery” czy „literatura gatunkowa” były zwykłą modą, która przychodziła i odchodziła co każdą dekadę. Podążanie z duchem czasu to oczywiście skrót, ale jeśli praca miała cechy, które przezwyciężą tę falę, to po co mimo wszystko iść pod prąd?

„Przekaż tę wiadomość naszemu nowemu autorowi – powiedz mu, że nie ma potrzeby zamartwiać się gatunkiem. Musi jedynie napisać swoją opowieść i zrobić to dobrze.”

Po usłyszeniu tego, autor przestał na jakiś czas pisać, jakby nagle doznał objawienia. Kilka miesięcy później do Yae Miko i jej redaktorów trafił nowy manuskrypt. Redaktorzy byli oszołomieni, a nawet Yae Miko, która nie dbała o tematy tabu, delikatnie zmarszczyła brwi – to był rzeczywiście rzadki znak.

„Um… Co robimy? Niedobrze…”

„Dokładnie! To znaczy, nie musimy się martwić o gatunek, ale coś takiego jak „Shogun Almighty: Reborn as Raiden” to po prostu za wiele!”

„Hmm? Gatunek? Nie, z tym nie ma żadnego problemu – martwię się jego pseudonimem literackim. Jest zbyt zwyczajny, jak na taką książkę.”

„Huh, więc to tym byłaś zmartwiona? Nie, nieważne. Tak długo, jak jesteś zadowolona, Pani Yae.”

Niedługo później, autor książki wszedł na scenę literacką z zatwierdzonym przez Yae Miko (przesadnie długim) pseudonimem „Kadenokouji Kenzaburou”.

Jak naczelna redaktor wpadła na pomysł konkursu literackiego „Reborn as Guuji Yae” to już historia na inny dzień.

Historia nr 2

Jeżeli było coś niewygodnego w byciu Guuji, to był tym obowiązek udziału w każdej świątynnej ceremonii, odświętnie ubrana i na właściwym miejscu w w świątyni.

Fajerwerki malują nocne niebo niczym rozkwitające kwiaty, radosne dźwięki ludzi zapełniają świątynie, a jednak ona musi siedzieć w środku, z uroczystym uśmiechem na ustach.

Tego typu tragedie są dla Miko bardziej przerażające, niż prawdopodobne, hurtowe zniknięcie Smażonego Tofu w całym Teyvatcie.

Przez nieco dłuższy okres życia, który posiadają słudzy Archonki Electro, stulecie mija niczym mrugnięcie oka. W miarę upływu czasu nuda staje się największym wrogiem.

I nawet jeśli, nie daj archon, pewnego dnia zgodziłaby się siedzieć w ciszy i spokoju, bezruchu, martwa niczym drewno, czy światu brakowałoby teraz innej mądrej osoby, zdolnej do odkrywania zabawy i chwytania okazji? W związku z tym, szukanie fajnych i zabawnych rzeczy do zrobienia w każdym możliwym zakątku może być najrozsądniejszym i koniecznym rozwiązaniem.

A jeśli miałaby, powiedzmy, wykorzystać swój autorytet jako Guuji, aby sprawić, że zabawne rzeczy się wydarzą – przecież niektóre rzeczy są nieuniknione, czyż nie?

W dniu festiwalu skinęła głową usatysfakcjonowana, gdy otrzymała dostawę fajerwerków od Yashiro Commision – konstrukcji Naganohary , specjalnie dla niej przygotowanych.

W noc ceremonii, oczywiście, wykonano ją z poszanowaniem wszelkiej etykiety i obrzędów.

Widok „Lady Guuji” klęczącej z gracją przez całą noc spotkałby się z podziwem pozostałych kapłanek.

W międzyczasie siedziała pod deszczem ozdabiających niebo, spadających świateł, obserwując festiwalowiczów, gdy przychodzili i odchodzili.

A huk fajerwerków zagłuszył odgłos mlaskania wydobywający się podczas żucia kandyzowanego jabłka.

„Wiesz, kiedy poprosiłaś mnie, bym została Guuji, nie wspomniałaś, że od tej pory będę mogła tylko wymykać się na zewnątrz, by obserwować festiwale.”

Historia nr 3

Dążenie do zabawy i znajdowanie szczęścia, to sposób w jaki żyje Miko.

Dla kogoś kto czerpie przyjemność ze studiowania ludzkości, „stanowiska” i „cnoty” grają odległe, drugie skrzypce w stosunku do „zabawy”. Może ona wzbudzić zainteresowanie nawet niezwykłej kapłanki innej wiary czy wrogiego generała.

… Jednakże, to uznanie może czasem prowadzić do drobnych kłopotów.

W przeciwieństwie do sumiennych podwładnych czy czcigodnych młodszych, ulubioną osobą Miko ze świątyni jest kapłanka o imieniu Kano Nana.

Tak, ta Kano Nana, entuzjastka powieści (tak jak Miko), która nieustannie zamartwia się o Sayu.

Podczas leżenia w pokoju Miko często widziała, jak Sayu przelatuje przez okno, a zaraz za nią spiesząca się i wściekła Kano Nana. Ponieważ były niczym grzmot i błyskawica, zwróciły uwagę Miko – do tego stopnia, że czasem podawała zły kierunek tylko po to, żeby pozwolić trwać zamieszaniu trwać chociaż chwilę dłużej.

Innym razem, kiedy Sayu powiedziała Miko, że popołudniowe słońce jest najprzyjemniejsze na sam koniec, pomogła jej ukraść trochę czasu na drzemkę.

Najprawdopodobniej zachęcona tymi słowami, Miko przemieniła się w zwyczajną mieszkankę Inazumy, aby w to piękne, słoneczne popołudnie zejść z góry i mieć chwilę wolnego.

Łaźnia Aisy w mieście, Restauracja Kiminami w Hanamizace, Tekstylia i Kimona Ogury przy drodze… nie ominęła żadnego sklepu, a każdy z nich był przyjemnym doświadczeniem.

A wieczorem zjawiła się w Agencji Detektywistycznej Bantan Sango, aby powiedzieć im o sprawie zaginionych zwierząt, o której usłyszała po drodze.

„Naprawdę musicie pomóc, dobrzy detektywi. Chodzi mi o to, że ledwo można znieść widok wypłakujących sobie oczy właścicieli tych zwierząt, a tak właśnie jest…”

Po zrobieniu tego wszystkiego, Yae nie mogła powstrzymać uśmiechu zadowolenia, który wkradł się na jej twarz. Branie udziału w codziennym życiu Inazumy pod taką tożsamością było naprawdę zabawne.

W każdym razie pomijając ten moment, w którym Kujou Sara rzuciła jej podejrzliwe spojrzenie, kiedy się mijały.

Racja, a poza tym, była winna szefowej Łaźni Aisy przeprosiny – gorące źródła w zagranicznym stylu, były oczywiście bardzo dobre, ale mogła przypadkiem zgubić trochę lisiego futra podczas kąpieli.

Historia nr 4

Dawno, dawno temu, ludzkość nie potrzebowała używać w przedmowie sformułowania „dawno, dawno temu”, kiedy opowiadała historie o youkai.

Tengu zdominowali nieba, oni przetaczali się przez pola bitew, tanuki były widziane na każdej małej ścieżce, a kitsune żyły pomiędzy ludźmi.

Pod sztandarem Narukami, niesamowite moce youkai były używane, aby pomóc ludziom przetrwać erę walki i biedy. Szukając schronienia w górach, zbudowali miasto za morzem i tak powstała Inazuma. Pośród youkai, najbardziej czczono ród Hakushin Kitsune. Był on niesamowitą linią, która pozostawiła po sobie wiele niesamowitych powieści pośród ludzi.

Ilekroć youkai gromadzili się by wspólnie pić i ucztować, większość opowieści delikatnie rozmijała się z prawdą. Ale nikomu to nie przeszkadzało, chcieli jedynie, żeby opowieść była ciekawa. Z upływem czasu te uczty stały się znane jako „hyakumonogatari daikai” czy „wspaniałe spotkanie stu powieści”.

Nie było niczym zaskakującym zobaczyć Urakusaia wznoszącego kubek i przemawiającego, sprawiającego, że pozostali youkai byli oczarowani jego opowieściami, a nawet sama Kitsune Saiguu, organizatorka wydarzenia, delikatnie się uśmiechała.

Zamiast tego była Miko, która w formie młodego kitsune, przysiadała na ramieniu Kitsune Saiguu i nieustępliwie drążyła w poszukiwaniu jakiś dziur w historiach Urakusaia.

Urakusai będąc opanowanym i genialnym dżentelmenem, wyjaśniał kręcąc głową.

Ale Miko zawsze znajdowała coś nowego do wydłubania, i tak było, w tę i tamtą, dopóki Lady Saiguu się nie uśmiechnęła i nie kazała obu stronom zaprzestać: w końcu publiczność chciała usłyszeć kolejną część historii.

Po kolejnych trzech rundach picia i kilku kolejnych rundach powieści, towarzystwo miało problem złożyć nawet jedno zdanie w całość, nie wspominając o historii.

Dlatego też zgromadzeni youkai rezygnowali ze słownych przepychanek i używali swoich umiejętności, by wzbić się w przestworza i zobaczyć, kto najlepiej przykryje niebo i księżyc swoimi mocami.

I tak nazywano to „setką youkai paradującą w bezksiężycową noc”.

Pięćset lat później, ta mała kitsune stała się już potężnym youkai we własnej osobie. Jeśli chodzi o youkai, którzy pili z nimi w tamtych czasach, zniknęli oni pośród wojen i historii, a ich pozostałe linie krwi stają się z dnia na dzień coraz rzadsze.

I tak ich parada – Hyakkiyakou stała się czymś, co wydarzyło się „dawno, dawno temu”.

Historia nr 5

Miecze z Inazumy zawsze były znane na całym świecie, a poniektóre najlepsze prace Raiden Gokaden stały się skarbami narodowymi.

Jednakże, dość niedawno, więcej niż połowa z pięciu rodów rzemieślników została odcięta.

Wielu wpływowych ludzi zostało przyłapanych na konspiracji, a wszyscy winni zostali pociągnięci do odpowiedzialności i wygnani.

Nawet Klan Komisato Yashiro Commission został w to zamieszany przez niekompetencję jednego z podległych mu nadzorców.

Lecz zanim Raiden Ei wydała ostatni werdykt, Lady Guuji, która zwykle nie miesza się w sprawy rządowe, nagle zainterweniowała, ratując Klan Kamisato w tak niebezpiecznej chwili.

Dzięki temu, chociaż doznali poważnego ciosu, oszczędzono im dymisji.

W kolejnych latach, ludzie spekulowali na temat działań Guuji.

Niektórzy zaobserwowali bliskie relacje pomiędzy Yashiro Commission i Grand Narukami Shrine, i domyślali się, że zamierzała ona stworzyć lojalnych wobec siebie zwolenników.

A jednak świątynia zawsze była samodzielnym bytem, a Lady Guuji zazwyczaj nie wtrącała się w zarządzanie. Więc to działanie zdawało się być poświęceniem większym niż nagroda – mało mądrą decyzją.

Inni mówili, że Guuji podejrzewała, że coś jest nie tak z całą sytuacją, a teraz, gdy lista zamieszanych w to osób była tak obszerna, każdy większy wstrząs w Yashiro Commission mógłby zdestabilizować samą Inazumę.

Ten pomysł również wydawał się pozornie logiczny, jednak nie był zgodny z prawdą. Mimo wszystko czy wzrost i upadek wielkich rodów nie był czymś zwyczajnym w wielkim planie spraw śmiertelników? I nawet jeśli ród Kamisato popadłby w niełaskę, pojawiłby się nowy lider Yashiro Commission.

Jeszcze inna historia mówiła, że Miko była zaangażowana w tajne rozmowy z głową rodziny Kamisato, tuż po tym jak ucichła pierwsza fala plotek.

Ale ranny klan był w tym momencie jak świeczka pozostawiona na wietrze. Jaką siłę musieliby mieć, żeby zmienić swoją sytuację?

Po dziś dzień, wszystkie te spekulacje nie rozrosły się do niczego więcej, ani nie pojawiły się żadne odpowiedzi dotyczące motywacji działań Miko.

„Klan Kamisato przetrwał incydent jedynie dzięki litości Shogun. Nie zapomnijcie tego w przyszłości”.

Te słowa działały jak ziarnko przeznaczenia, zapowiadające późniejszą pozycję Yashiro Commission.

Jeśli w innych czasach Inazumę zastanie burza, i nawet jeśli nadejdzie konflikt z pozostałymi dwoma rodami Yashiro Commissions, Klan Kamisato będzie pamiętał okazaną im przysługę i będzie przestrzegał drogę Shogun ku Wieczności.

Tego rozegranego ruchu Guuji w ogóle nie żałuje.

Komitet Festiwalu Ukojenia Pożaru

Komitet Festiwalu Ukojenia Pożaru był kiedyś organizacją prowadzoną przez Tenryou Commission i zarządzaną przez Grand Narukami Shrine, której zadaniem była modlitwa o brak pożarów w nadchodzącym roku.

W tamtych czasach domy w Inazumie były głównie robione z drewna, a jakakolwiek nieuwaga przy używaniu ognia mogła prowadzić do katastrofy.

Dlatego też Tenryou Commission została zobowiązana przez Szogun do utworzenia brygad strażackich, które miały prowadzić akcje ratunkowe i kontrolować zniszczenia w przypadku wybuchu pożaru, a także poprosiła Grand Narukami Shrine o utworzenie Komitetu Festiwalu Ukojenia Pożaru, aby pocieszyć przerażonych ludzi.

W późniejszych latach chociaż przeciwpożarowe środki ostrożności stały się drugą naturą, a poważne przypadki nie zdarzały się tak często, coroczny festiwal pozostał.

Kapłanki tańczyły elegancko, a ludzie hojnie dawali datki… a dochód dzielono pomiędzy Commission a świątynię w proporcji czterdzieści do sześćdziesięciu procent.

Kiedy Yae Miko stanęła w obliczu problemów finansowych, zakładając wydawnictwo Yae, próbując założyć Wydawnictwo Yae, rozważyła różne usługi, które sanktuarium prowadziło w tamtym czasie, zanim zdecydowała się zaangażować w starożytny, tradycyjny komitet.

„Mam na myśli to, że całość ciężkiej pracy jest robiona przez Grand Narukami Shrine, więc dlaczego musimy dzielić się zyskami z Tenryou Commission?”
„Dodatkowo cała ta Mora trafia do kieszeni Starszyzny Kujou. W końcu straż pożarna nie dostała nigdy bonusu na koniec roku, ani nic innego”.

A więc po pewnych przygotowaniach Kojący Ogień Festiwal tamtego roku został zmieniony i nie zawierał tańca kapłanek, a wielki, szalony konkurs na pisanie light novelek.

Organizatorzy tego konkursu i kolejnych publikacji – wydawnictwo Yae, również “pożyczyło” budżet Komitetu Festiwalu Kojącego Ogień.

A jeśli chodzi o zyski? Trafiły one do kasy świątyni.

„Cóż, nie mamy już wielu pożarów, a mimo to nasz budżet wciąż rośnie. Tak więc, ta restrukturyzacja odciąża finansowo ludzi.”
„Dodatkowo, studiowanie wiedzy i pisanie literatury i poezji jest formą zadowolenia naszego Archona – chyba nie twierdzisz, że wiesz więcej o rytuałach i ceremoniach niż ja?””

To właśnie powiedziała Yae Miko, zwracając się z uprzejmością do Kujou Takayukiego, kiedy ją niespodziewanie odwiedził.

Ostatecznie Komisarz Tenryou musiał odejść w taki sam sposób w jaki przyszedł, z burzliwą miną, wraz ze swoim orszakiem.

Żadne z nich nie wiedziało, że gdy tylko wyjdą ze świątyni, posępna Lady Miko wyjmie nowy rękopis z pobliskiej skrzynki na ofiary i dalej będzie na nim notować.

Vision

„To były igrzyska mocy jakich nie było od wieków! Wróg rozstąpił morza, a kiedy nadszedł, niebo i ziemia zmieniały odcień!”„Z Goheiem w ręku, Lady Guuji wyglądała uroczyście, gdy szła na górę Yougou”.

„Wokół niej kapłanki śpiewały mantry, chmury zasłaniały słońce, a grzmot czekał wśród nich, by za chwilę uderzyć!”

„…”

„Bitwa była męcząca i bardzo się dłużyła. Z czasem nawet Guuji zaczęła się chwiać, a wróg wykorzystał tę chwilę, by uderzyć z wielką siłą!”

„Właśnie wtedy błyskawica spadła z nieba, niczym spadająca gwiazda, jawiąc się zaraz przed Guuji – to była migocząca Vision!”

„Chwytając ją w dłoń, ożywiona Guuji pokazała swoją moc i…”

„Poczekaj chwilę! Nic z tego, co powiedziałaś, zwyczajnie się nie wydarzyło, prawda?”

“Hmm? A co powiesz na to? Wszystko zaczęło się w dniu, w którym stoczyłam najbardziej okrutny „Pojedynek na Ramen” w Hanamizace …”

„Och, daj spokój! Nikt nigdy nie otrzymał Vision po zjedzeniu ramenu!”

„Ale czy nie byłoby to interesujące? To znaczy, takich historii lubisz słuchać, prawda?”

Yae Miko uśmiechnęła się delikatnym, zagadkowym uśmiechem, gdy podróżnik spojrzał na nią z zaciekawieniem.

„W końcu, czy uwierzysz mi, jeśli powiem, że moja Vision pełni czysto ozdobną funkcję i jest tylko na pokaz? Raczej nie sądzę – nawet gdyby to była prawda.”

Źródło
Współautor: KotelTheCat
Korekta: Ziomas

Tło

*Powyższe tłumaczenie jest własnością strony https://genshin-impact.pl/ i nie zezwalamy bez uzyskania zgody na kopiowanie i rozprzestrzenianie go.